Dwars door de woestijn

Route 14 februari tot 27 februari 2019

Van Seclantas naar Iquique

Cumulatief gereden kilometers: 26.325

Totaal dagen van huis: 170

We bevinden ons in Utopia. In dit geval staat Utopia voor Chili con carne om je vingers bij af te likken, een gezellige pizza-avond, met pizza’s uit eigen houtoven, en vers homemade brood. Na twee nachten en de inmiddels bekende fotosessie vertrekken we van deze camping midden in de natuur. We volgen de route die maps.me aangeeft, ook al hebben we snel door dat het een typisch Maps.me-tje is. Dit zal niet de snelste weg de rivier over zijn, maar wie weet wel de mooiste. Aangekomen  op een smalle onverharde weg, kijken we elkaar aan en besluiten: “let’s go for it”. A₃ hobbelt lekker door, een ezel wordt gepasseerd, vakkundig wordt er langs een stuk weggeslagen weg gemanoeuvreerd, een droge rivierbedding wordt getrotseerd en dan staan we voor een dicht hek. Met niet al teveel moeite lukt het om het hek te openen. Zwaaiend naar kinderen die met grote ogen naar A₃ kijken, belanden we bij het volgende hek. Waarschijnlijk moeten de hekken voorkomen dat de geiten weglopen. Ook dit hek krijgen we open en we zien onderweg wat meer mensen, die voornamelijk op het land aan het werk zijn. Behalve op wat hobbels na is de onverharde weg nu prima en volgens maps.me zijn we bijna bij de rivier. We zien de brug in de verte. Mmm, maps.me leidt ons niet naar de brug, maar naar de rivieroever. Er zijn alleen sporen van tractorbanden zichtbaar die weer tevoorschijn komen aan de andere kant. Het water in de rivier stroomt best snel. De brug kunnen we nu van dichtbij bekijken, het is een smalle brug voor wandelaars en fietsers. We besluiten om deze riviercrossing niet (alleen) te doen en rijden dezelfde 20 kilometer weer terug. Hier vinden we een degelijke brug. Het was wel een toprit om te doen. De middagetappe zal minstens net zo mooi worden. Dwars door Parque Nacional Los Cardones vervolgen we onze weg naar Salta. Duizenden cactussen pieken in het landschap. We bevinden ons op 3400 m hoogte en hebben nog nooit zo’n uitzicht gezien. Het lijkt alsof er een dikke laag groene mos over de donkergrijze bergen is gedrapeerd. In de rivierbedding lopen geiten en een enkele koe. De grote stad Salta vinden we niets en we besluiten snel door te rijden naar het toeristische dorpje Purmamarca. Dit ligt midden tussen bergen met de meest prachtige kleuren. We struinen tussen de kraampjes met handycraft en genieten van een koud biertje. Morgen is de grote dag, dan gaan we naar 4400 m klimmen.

Weinig tanken, watertank leeg laten lopen, luchtfilter schoonblazen en dan zijn we er klaar voor. Paso de Jama, here we come! De grensovergang naar Chili ligt op 4200 meter hoogte. Het hoogste punt zoals we het op de kaart kunnen zien ligt op 4400 meter. Dat wordt een record voor A₃ en haar bemanning. Na ons toeristische klimavontuur in Brazilië hebben we nog niet het volle vertrouwen in de power van A₃, terwijl ze ons toch niet meer teleurgesteld heeft. Goed voorbereid beginnen we de klim en ze doet het fantastisch. De weg is goed, het uitzicht prachtig, we halen vrachtwagens en bussen in en de grensovergang verloopt soepel. Het gaat lekker, maar A₃ lijkt het nu toch wel lastig te krijgen. Controle van alle metertjes laat alleen maar ‘perfecto’ zien. Dan toch eens checken hoe hoog we rijden: 4900 meter! Als we later meerdere andere overlanders horen over problemen met hun koeling op grote hoogte, zijn we extra trots hoe makkelijk we deze pas genomen hebben. Voordat we aan deze rit begonnen hebben we in Purmamarca geïnformeerd of het sowieso mogelijk zou zijn om via Paso de Jama naar Chili te rijden. Via Facebook hadden we vernomen dat de weg dicht is geweest in verband met noodweer. De gevolgen van dit noodweer zien we aan de andere kant van de Andes. Wat ooit een mooie camping was, is nu een opgedroogd modderpoel, wegen zijn verdwenen of kapot, in het klein dorpje Peine vertellen de bewoners ons dat ze nog steeds doodsbang zijn, daarom is de camping uit voorzorg nog steeds gesloten. Volgens de lokale bevolking is het in minimaal 20 jaar niet zo erg geweest. Tien dagen achter elkaar regen. Daar was dit woestijnlandschap niet tegen bestand. Zelfs de Chileense president heeft het gebied bezocht om zijn steun te betuigen. Gelukkig voor de bevolking komt het toerisme en dus ook de bijhorende inkomstenstroom langzaam weer op stoom. Dit is in ieder geval zichtbaar als we bij zonsopgang geiser El Tatio bezoeken. Op 4300 meter hoogte komt er overal stoom uit de grond. Dit levert in combinatie met de zonsopkomst prachtige beelden op, waar we met honderden andere toeristen in de ijskou van genieten. Na een middagje opwarmen aan het zwembad wacht ons een verrassing, Andre en Elisa rijden de camping op. We kennen ze van Facebook en ze zijn zo geweldig geweest om een gasadapter in Nederland te kopen en voor ons mee te nemen. Na hun mooie zelfgebouwde camper bewonderd te hebben, gaan we lekker met z’n vieren uit eten. Praten gaat wat lastig door de aanwezige life muziek, maar toch hebben we een heerlijke avond.

De volgende dagen ontdekken we de woestijn. Drijvend in een zout meer genieten we van het warme water en prachtig uitzicht, we bewonderen de opkomende volle maan en slapen onder de prachtige sterrenhemel. De route is uitdagend in verband met de schade door het water. Zo staan we na vele hobbelige kilometers bij een droge rivierbedding waar geen sporen van andere auto’s te zien zijn. Zoals we geleerd hebben, steken we eerst lopend over en beslissen dan dat A₃deze oversteek aan kan. Voorzichtig rijden we de droge rivierbedding in, dat gaat precies goed! De rotsen in de bedding zijn geen probleem en de rivier uitklimmen gaat soepel. Top, we gaan weer verder. We hebben goede moed dat we niet om hoeven te keren, tot we bij de volgende rivierbedding komen. Aan de overkant is een steile wand van ruim twee meter hoog. A₃ kan veel, maar recht omhoog rijden, hoort daar niet bij. Als we uitstappen zien we bandensporen de rivier ingaan en een heel eind verder aan de overkant er weer uitgaan. We constateren wat uitdagende hoogteverschillen, maar ook dit moet te doen zijn. We stippelen de route uit, 4×4 low gear wordt ingeschakeld en een stuk verder rijden we aan de overkant de rivier weer uit. Vanaf daar is het kris kras rijden. Soms op de ‘weg’, vaak naast de weg. We zien wel andere bandensporen en hebben nog steeds het vertrouwen dat we niet terug hoeven. Dan rijden we in een kopermijn gebied, we gaan er vanuit dat boordjes verboden toegang niet voor ons gelden, aangezien we eerder al doorgelaten zijn door een vriendelijke man die een slagboom met stoplicht bedient. Maar dan toch… we rijden weer in niemandsland en daar is opeens nog een slagboom. Door al het kris kras rijden, zijn we aan de linkerkant van de weg beland, maar om op de rechterkant te komen, waar geen slagboom staat, moeten we een steile zanderige helling af. Eerst maar eens de slagboom van dichtbij bestuderen. Het hangslot blijkt niet op slot. Dus we doen de slagboom open, rijden door en doen de slagboom weer netjes dicht. Nu is Antofagasta en het asfalt dichtbij.  We hebben genoten van deze succesvolle tocht en gaan slapen op een mirador aan een toeristische weg, waar volgens de berichten nauwelijks verkeer is. Het uitzicht is adembenemend. We kijken op de wolken, waaronder de Pacific Ocean ligt. Na zonsondergang is de wind gaan liggen en kunnen we rustig gaan slapen. Knock, knock, knock…. klopt er nu iemand aan de deur? Een blik op de telefoon leert ons dat het 00:45 is. We kijken door ons raampje en inderdaad, een auto vol met mensen staat pal voor A₃geparkeerd. In gebrekkig Engels wordt door een man gevraagd of we liquid hebben, want hij heeft een lekke band. Zijn reservewiel heeft ie ook al lek gereden. We voelen er niet veel voor om naar buiten te gaan. Het is midden in de nacht en we kunnen niet wegrijden omdat de auto pal voor ons staat en er achter ons een diepe afgrond ligt. We liegen en zeggen dat we geen plakspullen te hebben. Wat wakkerder zien we dat hij echt een platte band heeft. We overleggen of we de compressor aan zullen bieden, zodat hij z’n band(en) kan oppompen. Op het moment dat we naar buiten willen gaan, horen we z’n eigen compressor aangaan en zien we hem zitten met de gebruiksaanwijzing in z’n handen. We blijven veilig binnen en na ruim een half uur verlaat de auto de mirador.  We zijn weer alleen en slapen lekker verder. Als we de volgende dag de toeristische weg volgen, begrijpen we nog steeds niet goed waarom iemand deze weg in het donker gaat rijden. Sowieso zie je de prachtige uitzichten op de Pacific Ocean niet, maar er is ook geen enkel dorpje te bekennen. Wij dalen voornamelijk, maar zij hebben behoorlijk wat kilometers stijgend moeten afleggen met een platte band. De prachtige kustweg brengt ons naar een camping op het strand. Heerlijk genieten hier! Verse vis eten met uitzicht op Pelikanen die druk bezig zijn hun eigen portie vis te vangen. Onder het genieten hebben we beide het gevoel dat we na ruim drie maanden Argentinië en Chili weer een nieuw land willen ontdekken, dus op naar het noorden. Dat betekent eerst weer een paar dagen de woestijn. Hier bezoeken we een spookstadje dat in de jaren ‘20 is gebouwd, maar al decennia lang verlaten is.

Het woestijnzand begint ons ondertussen te vervelen en we worden dan ook helemaal blij als de blauwe oceaan weer voor ons opduikt. We kamperen op het strand en dromen ongestoord van onze volgende bestemming: Peru.