‘in the cloud’

Route 15 maart 2019 tot 28 maart 2019

Van canyon Colca naar Bellavista

Cumulatief gereden kilometers: 30.693

Totaal dagen van huis: 199

“&$!#%&$!#%&$!#%&$!#%, dat ging nog maar net goed….Oei, oei, oei, oei…Oeoeoeoe… Dat was bijna een botsing, die blauwe ging door rood!…Ssssssssss!”. We bevinden ons weer in het verkeer van Peru. Het rijgedrag en ook het gedrag in het algemeen van de automobilisten blijft ons verbazen. “Tuurlijk, gooi die zak uit het raam en gooi gelijk dat lege flesje er maar achteraan.” Er is hier geen enkele gêne om afval uit de auto te gooien. Onderaan een berg zien we vele oude autobanden liggen en de berm en stranden liggen vol met plastic en andere zooi. Daarentegen zijn de overnachtingsplekjes die we op onze weg vinden prachtige schone oases. We genieten daar van het zonnige strand, wetende dat we binnen enkele dagen het regenseizoen en de koude bergen van Ecuador in gaan rijden. Op dit moment rijden we nog door woestijnlandschap. In Peru weten ze wel hoe ze moeten irrigeren, groene landbouwpercelen verschijnen plotseling tussen het zand. Onderweg trotseren we het verkeer van Lima en hier maken we een culinaire tussenstop. We halen het pakketje drop en pindakaas op die daar door de moeder van Tim voor ons is achtergelaten en ‘s-avonds proeven we culinaire hoogstandjes in een top restaurant. Zonder problemen steken we de grens Peru-Ecuador over. Het is geen natuurlijke grens zoals een bergketen, gewoon een doorsnee overgang met vriendelijke douaneambtenaren. Toch is na de grens alles anders. Het is warm, vochtig, grijs, er zijn prachtig groene uitzichten en het is een stuk schoner. We snappen niet zo goed hoe het klimaat zo snel kan veranderen. Een paar uur geleden hebben we op het Peruaanse strand in het zonnetje onder de palmbomen ontbeten, nu is het bewolkt, benauwd en begint het te miezeren. Ondanks de hoge luchtvochtigheid genieten we volop van al het groen om ons heen. Er zijn veel bananenplantages en palmbomen langs de weg. Op iedere straathoek zien we minimaal één ijskraam met ‘helado de coca’. Later leren we dat de plantages ten koste zijn gegaan van de oerbossen van Ecuador. Om nog voor het ergste regenseizoen in het noorden van Ecuador aan te komen, besluiten we om kilometers te maken en tijdens de lange rijdagen denken we met weemoed terug aan Arequipa: samen met André Hollandse gehaktballetjes eten tijdens het aanmoedigen van Max en onder het genot van een lokaal biertje de traditionele delicatesse Cuy oppeuzelen.

Onderweg naar het vogelparadijs Mindo wordt het ons al snel duidelijk waar de naam ‘cloud forest’ vandaan komt. Het grootste gedeelte van de dag zijn de bossen omhuld door wolken. In Mindo gaan we vogels spotten en zo komt het dat we ‘s-morgensvroeg in het donker met een hoofdlamp op, door de modder aan het klauteren zijn. Als echte vogelaars kijken en luisteren we daarna uren naar “Cock of the rock’s”. Wat een kabaal maken deze mannetjes.

Nooit eerder hadden we van deze vogels gehoord. De rare rode hoofdtooi maakt ze bijzonder om te zien. Andere bijzonder leuke vogeltjes zijn de kolibries. Deze zie je werkelijk overal in en rond Mindo. Het zijn fascinerende beestjes om naar te kijken en we verbazen ons over de vele verschillende soorten die er vliegen. Ze halen snelheden van 100 kilometer per uur, vliegen voor- en achteruit en stijgen op als een helikopter. Het is echt een sport om ze goed te fotograferen, gelukkig krijgen we heel wat kansen.

Mindo is een fijne plaats om te relaxen. A₃ staat hier geparkeerd bij een prachtige logde van ex-overlanders en wij genieten van heerlijk eten in het dorpje en leren alles over het maken van chocolade.

In het eco-resort midden in de jungle, waar we later verblijven, wemelt het wederom van de kolibries. Ook hier moeten we vroeg opstaan om bijzondere vogels te spotten. We hopen op een Toekan. Tijdens deze vroege sessie spotten we een prachtige vogel met een rode borst, boomklevers en nog vele andere kleurige vogels, maar nog geen Toekan.  Na een regenachtige dag is het nu droger en we besluiten ook de drie uur durende trek dwars door de ‘cloud forest’ te maken. Genietend van de groene jungle luisteren we naar alle uitleg en namen die Carlos, onze gids, ons geeft. Er zijn prachtig gekleurde bloemetjes waar de kolibries gek op zijn, we zien en proeven de bessen die als ontbijt voor Toekans dienen en we leren het verschil te zien tussen ‘the primary and the secundary forest’. Carlos wijst een zeldzame vogel aan, die volgens ons op een dikke uil lijkt. Niet veel later delen wij zijn enthousiasme als hij een nest ontdekt van een mooi zwart vogeltje waar we de naam ook weer van vergeten zijn. Als kers op de taart spotten we twee Toekans! Ondanks het super natte klimaat genieten we met volle teugen van deze omgeving en van de mooie mensen die hier werken en zorgen dat het ecosysteem hersteld wordt. De eigenaar is een superaardige Brit die 30 jaar geleden het stuk land gekocht heeft met als doel het weer in oude staat terug te brengen. Het bos was namelijk gekapt en er werden koeien gehouden. Voor ons bijna niet voor te stellen. Het zijn zeer steile hellingen, maar het gras wat hier van oorsprong niet hoort is nog steeds zichtbaar. Wanneer we de volgende dag vertrekken worden we uitgezwaaid door een heel leger Toekans. Over een hobbelweg dalen we af  en al snel wordt de lucht blauwer, we hopen op helder weer bij ‘Vulcan Cotopaxi’, onze volgende bestemming.