Dwars door de Pantanal

Route 18 juli tot en 4 augustus 2019

Van Bonito naar Porto Jofre

Cumulatief gereden kilometers: 44.695

Totaal dagen van huis: 329

Wat een brutale beesten, de geel blauwe ara’s zijn op deze camping duidelijk de baas. Ze landen met een grote vaart bijna op ons hoofd, om daarna de stoelen en de auto in beslag te nemen. De struisvogels doen niet onder voor de ara’s. Ze jatten ons gebakken ei bijna van het brood. En vergeet de kippen niet, de één probeert een nest in de bak met onze gasfles te maken, de ander pakt het groter aan en fladdert direct de camper in. Hoe anders is het kleine kalfje, wat moederziel alleen in de wei staat en gezellig een stukje met ons mee rent. Wanneer we in de rivier pootje baden springen de apen boven ons van tak naar tak. We voelen ons midden in de natuur. Zo ook op de dirtroad die we nemen naar noord-Pantanal. Aan beide zijden van de weg zien we grote Fazenda’s met witte koeien. We spotten hertjes en miereneters. Is er misschien ook een jonkie bij? Ja hoor, als we met de verrekijker inzoomen, zien we ook de kleine miereneter. Capibara’s staan aan de rand van het water. Plons!! Op hun kenmerkende niet elegante manier springt er één het water in. Een kaaiman schrikt zich het ongeluk van dit ‘bommetje’ . En wat zijn dat dan? Het lijken wel bruine wasbeertjes die voor ons de weg oversteken. Later leren we dat het quapi’s zijn. De twee gordeldiertjes die we in de schemering ontmoeten hebben alleen interesse voor elkaar.  Ze schieten pas de bosjes in als er een vrachtwagen van één van de Fazenda’s voorbij komt racen. Later parkeren we A₃ voor de nacht op een veldje achter wat bomen en besluiten in het donker te eten, zodat we van de ongelooflijk prachtige sterrenhemel kunnen genieten. In het donker eten is moeilijker dan gedacht, maar de melkweg en andere sterren zijn fantastisch om te zien. Op de geur van de bbq zijn inmiddels twee katachtige afgekomen die er snel vandoor gaan als ze de lichtbundel van de zaklamp vol in hun gezicht krijgen. Als we weer vertrekken worden we uitgezwaaid door enkele toekans. Het leven is mooi. Via de transpantaneira ontdekken we noord Pantanal. Het is hier heel anders dan we dachten. Het lijkt niet op de wetlands van Iberá in Argentinië. Door de bomen en struiken is het uitzicht niet zo weids, maar ondanks dat zien we prachtige vogels. Als we wakker worden genieten we van het ochtendritueel van de vogels. De tuiui’s verzamelen nestmateriaal in de vijver zonder zich iets aan te trekken van de kaaiman die in de kleine poel rondzwemt. Ara’s zitten gezamenlijk in een boom, papegaaien bezetten een andere boom, de lepelaar loopt rustig door de vijver en zo lijkt iedere vogel z’n stek te hebben. Wij rennen een stukje, duiken in het zwembad en rijden paard. Op zoek naar de tapir, maar we zien alleen maar de sporen van het grote beest. We leiden de paarden het moeras in, ze worstelen zich tussen de waterplanten door. Zelf hebben we ook grote moeite met de vele lange stevige stengels waar onze voeten achter blijven hangen, maar het gaat redelijk goed, totdat de paarden het zat zijn en besluiten dat ze beter over de vervelende planten heen kunnen springen. Dit is geen goed plan voor de ongeoefende pantaneiros die wij zijn. Het lukt ons ternauwernood om niet van het paard te vallen en ook onze telefoons houden het gelukkig droog. Als we de volgende dag te voet het aantal kaaimannen zien die in dit stukje moeras leven, zijn we extra blij dat we een droog pak gehouden hebben. Volgens de boekjes leven er ongeveer een miljoen kaaimannen in de Pantanal. Als dat zo is, hebben we ze allemaal gezien waarvan ééntje van iets dichterbij dan ons lief was. We hadden een boottochtje geboekt. Niet verder gevraagd wat dit inhield en het bleek dat we (lees Vincent) gingen vissen op piranha’s. Een bijdehante kaaiman heeft deze toeristische tripjes al vaak genoeg gezien om te weten dat dit een makkelijke maaltijd voor hem wordt. Hij laat ons niet met rust en we besluiten keer op keer een andere visplek te zoeken, maar hij volgt ons gewoon. Onze gids maakt één van de gevangen piranha’s aan de hengel vast (tot nu toe dachten wij dat we vanavond de piranha’s zouden eten). Het is de bedoeling dat de kaaiman een trucje doet, maar hij heeft het niet door en komt weer bijna in de boot waar het emmertje met gevangen piranha’s staat. Een peddel wordt gebruikt om hard op het water te slaan zodat de kaaiman weggaat. Geen succes, de kaaiman valt de stalen boot aan. Dan probeert de gids het trucje weer en dit keer besluit de kaaiman mee te spelen. De hengel met piranha wordt hoog boven de kaaiman gehouden en wij zijn getuigen van de enorme springkracht van de kaaiman. Hij rijst omhoog en vliegt naar de vis toe. Die ene piranha is echter niet genoeg om ons met rust te laten en op gepaste afstand volgt hij ons de hele middag. Wij snappen er weinig van, er zijn hier zoveel piranha’s dat hij volgens ons alleen maar met z’n bek open hoeft te zwemmen om van een lekkere maaltijd te genieten. De piranha’s die Vincent vangt worden niet voor de kaaiman gebruikt maar voor de visarend. De eerste visarend kent het circusnummer uit z’n hoofd. De gids gooit de piranha en hij pakt het visje met z’n poten uit het water. Het ging zo snel, dat een goede foto niet lukt. Dus nog een keer proberen. De tweede roofvogel is een jonkie en die begrijpt de act nog niet. Tot twee keer toe wordt er een piranha gegooid, maar de puber blijft op z’n tak zitten, tot het moment dat een volwassen visarend de tweede vis uit het water pikt. Er volgt een achtervolging in de lucht, maar de puber krijgt de vis niet te pakken. De ‘hoofdattractie’ van de Pantanal draait echter niet om visarenden, piranha’s of kaaimannen. Het gaat erom dat je zoveel mogelijk jaguars spot! Als je wel eens op safari in Afrika bent geweest, ken je de witte busjes die met z’n allen naar een plek racen waar één van de dieren van de big five gespot is. Zo gaat het hier ook, maar hier zijn het geen witte busjes, maar bootjes. Voor de gigant otters waar we in Peru speciaal naar gingen zoeken, wordt hier maar kort gestopt zodat je net een foto kan maken. Dan snel verder met zoeken. Ons bootje heeft geen radio, maar van een voorbij varend bootje horen we al snel waar een jaguar moet zijn. Wij moeten nog even goed kijken, maar dan is onze eerste jaguar een feit. Hij ligt op de wal. Dit duurt echter niet lang, we zien hem opstaan en hij duikt rustig de rivier in. Er staat een behoorlijke stroming, maar het mannetje Juru haalt de overkant en start daar zijn jacht naar voedsel. Afwisselend zwemt en loopt hij aan de kant. Een kaaiman komt recht op hem afzwemmen. Dit wordt een interessante ontmoeting. Toch niet, het lijkt wel of we met een blinde jaguar te maken hebben. Dit in tegenstelling tot de kaaiman die niet weet hoe snel die rechtsomkeert moet maken als hij de jaguar voor hem ziet. Abby vertelt ons dat een jaguar gemiddeld 20 pogingen nodig heeft voor één succesvolle vangst. Helaas raken we hem na 4 pogingen kwijt. Geen succesvolle jacht gezien, maar wel een super ochtend. In de middag spotten we nog 3 andere jaguars, waaronder Jaju, het 4 jarige vrouwtje, zij loopt rustig over het strandje. Het zijn prachtige beesten, allemaal met een uniek vlekkenpatroon. En wat zijn ze groot! Abby heeft een eigen stichting met als doel de jaguars te identificeren en te volgen. Ze herkent ze razendsnel. De volgende dag zitten we weer op de boot. Nu zonder Abby maar met een boekje waarin alle jaguars beschreven staan, zodat we ze zelf kunnen identificeren. Wanneer we onze foto met het boekje vergelijken, weten we dat we ãgue aan het bewonderen zijn. Ook het mannetje dat we gistermiddag gespot hebben, wordt herkend.De twee jaguars lopen richting elkaar, we hopen op een ontmoeting tussen de stoere man en het mooie vrouwtje. Maar helaas, dat zit er niet in. De dag krijgt wel een prachtig afsluiter. Voor ons verschijnt de ocelot. Langzaam komt de grote kat achter de boom vandaan. Ze kijkt behoedzaam om haar heen en dan ‘hangt’ ze opeens in de boomstam. Een prachtig slank dier met enorm gespierde achterpoten. Ze beweegt gracieus in de boom, springt er weer uit en weer in. Wat een geweldig gezicht. We kunnen er wel uren naar kijken, maar na een half uur houdt ze het voor gezien. Dit alles hebben we vanaf een stoel in een muskietentent bekeken. Om zes uur werden er enkele kleine stukjes vlees in de boom gehangen. Een half uur lang hebben we doodstil in het donker gestaard. De vrijwilliger van de lodge had het al bijna opgegeven, maar ons geduld werd beloond. Toegegeven, wederom een beetje een foute toeristische attractie, maar zo mooi om deze prachtige gespierde kat te zien bewegen. Benieuwd wat de Pantanal nog meer voor ons in petto heeft.