“Please don’t think about Snickers”

Route 27 februari 2019 tot 15 maart 2019

Van Iquique naar canyon Colca

Cumulatief gereden kilometers: 27.654

Totaal dagen van huis: 186

In de brandende zon lopen we voor de tweede keer door een verlaten spookstadje, dit keer is het Humberstone. Het moet zwaar geweest zijn om hier midden in de woestijn te wonen en te werken. Slenterend langs de huisjes, de school, het hotel en de garage wanen we ons in het verleden. Bij het zwembad slaat onze fantasie op hol. We zien de families genieten in typische jaren ‘30 badkleding. Het Art Deco theater valt een beetje uit de toon bij andere gebouwen.

Het begint erg warm te worden, we verlaten het stadje en vervolgen onze rit naar Peru. Wat zal dit land ons brengen? We zijn nieuwsgierig, maar hebben gemengde gevoelens door de minder positieve verhalen van andere overlanders. Het begint al goed, we staan sinds tijden weer in een file. Het is zaterdag en er staan drommen mensen aan de grens. Gelukkig gaan de eerste vier stappen voorspoedig, de douanemedewerkers zijn vriendelijk en spreken soms zelfs een woordje Engels. De laatste stap voordat we de grens over kunnen is de controle van de auto. Oeps, we wisten niet dat Peru ook op eten checkt en hebben niets verstopt. Een iets wat gezette ambtenaar gaat de auto in en komt met glimmende oogjes naar buiten, zijn buit bevat kip, kaas, fruit en groente. Hij vraagt of we rijst en suiker hebben, waarschijnlijk de ontbrekende ingrediënten voor zijn avondmaal. Die lol gunnen we hem niet. Met onze suiker en rijst nog op zak rijden we Peru in. De eerste indrukken zijn goed. Vriendelijke medewerkers bij de garage voor de beurt en een superaardige Venezolaan waar we de auto veilig neer kunnen zetten. Aan het strand waar we kamperen ontmoeten we nog meer Venezolanen. Een hele familie werkt in een hotel waar wij wat drinken. De zoon en dochter komen pontificaal bij ons aan tafel zitten om hun Engels te oefenen. De prangende vraag van het twaalf jarige meisje luidt: hoe laden jullie tijdens het reizen je mobieltjes op? Moeder en dochter zijn anderhalf jaar geleden gevlucht over land. Vader en zoon zijn acht maanden geleden met het vliegtuig achter ze aan gereisd. Ze hadden werk en geld in Venezuela, maar zoals bekend is dat geld niets waard en zorgt dat dus niet dat je eten hebt om van te leven. Ze laten ons foto’s van prachtige plekken in hun thuisland zien. Zoonlief showt foto’s van zijn favorieten gerechten die hij duidelijk erg mist. Wat zou het fijn zijn als ze weer snel terug kunnen. Verlangend naar groen en beweging trotseren we de Andes, rijden langs vulkaan Misti op weg naar de een na diepste canyon ter wereld. A₃ laten we veilig achter op een afgesloten parkeerterrein zodat wij de canyon kunnen bezoeken. Daar staan we dan op 3400 meter hoogte, bovenaan canyon Colca met een prachtig uitzicht op de terrasrijke bergen. Hier worden vast de promotiefoto’s voor Peru gemaakt. Rugzakken om, wandelschoenen aan en daar gaan we. Via een zandweg vol met stenen, keien en ezelpoep slingeren we stijl omlaag. Drie uur later en diverse malen struikelen plus een val op de bibs zijn we beneden en kapot door deze steile afdaling in de bloedhete zon. Van ver zagen we het blauwe zwembadje al en nu mogen we ervan genieten. Morgen weer een nieuwe dag om verder te hiken.

Een schelle fluit klinkt. Als we omkijken waar dit vandaan komt zien we twee pakezels met de voorraad voor de logde. Het wc papier en brood wordt weer aangevuld. Na lekker ontspannen te hebben aan het zwembad en veilig binnen te hebben gezeten tijdens de dagelijkse onweersbui, is dag twee van de hike aangebroken. Waar zijn we aan begonnen? De stijging is nu al zwaar en morgen moeten we dit zes kilometer lang doen? De prachtige uitzichten op de oase maakt wel wat goed. Gelukkig, het wordt iets minder steil terwijl we door de kleine dorpjes Malata en Coshnirwa lopen. We wandelen verder tussen grote cactussen en bloeiende planten. Tijdens de daling kijken we verbaast hoe een vader en moeder van een stel tieners met mega grote rugzakken aan het klimmen zijn, terwijl de kids zonder bagage lopen. Wij gaan er vanuit dat de pubers dit goed uit onderhandeld hebben. Met behulp van een hangbrug steken we de rivier over en lopen via een leuk smal paadje naar Casa Roy waar we superaardig ontvangen worden. De klim uit de canyon bewaren we voor morgen. Het is pas tien uur dus we hebben de hele dag om voor ons huisje te zitten en naar de berg te staren. Deze gaan we morgen beklimmen, 1200 meter de hoogte in, het lijkt onmogelijk. Zeker als je de toestand van onze benen beschouwt. De bovenbenen en kuiten hebben het zwaar.

Omdat we de brandende zon voor willen zijn, zetten we na een heerlijk pannenkoekjesontbijt om zes uur de eerste stap van de vier uur durende klim. Na een kwartiertje steken we de Rio Colca over en onmiddellijk daarna gaat het steil de lucht in. Het begint zwaar, maar al snel zijn de benen aan het klimmen gewend en hebben wij een lekker ritme gevonden: ieder kwartier een kleine pauze om te drinken en te eten. De uitzichten zijn waanzinnig. We zien de dorpjes en de kleine paadjes waar we gisteren gelopen hebben. Het hostel waar we geslapen hebben is nu een piepklein huisje. De zon begint te branden, maar de klim valt ons mee. In drie en een half uur zijn we boven en lopen we nog een half uurtje naar A₃ toe. Met A₃ verhuizen we naar een restaurant/hotel met prachtige uitzichtpunten. Hier gaan we condors spotten! Het restaurant blijkt pas in april weer open te gaan, maar we zijn toch welkom. Ook voor een lunch. Dit is achteraf gezien geen goed idee. Een onrustige nacht volgt. Vincent is goed ziek, maar toch zitten we vanaf acht uur klaar om Condors te spotten. We staan op 3600 meter en een meter of 10 van ons af staat een rots waar de condors wonen. Het uitzicht is fantastisch, maar Condors zien we niet. Om twaalf uur nog maar eens proberen. We hebben meer geluk, maar nog steeds geen foto waarop je z’n bijzonder lelijke kop kan zien. Morgenochtend weer een kans.Op weg naar canyon Colca hebben we met volle teugen genoten van onze tussenstop in Arequipa. We kunnen nu de lekkerste Ceviche bereiden en een heerlijk geflambeerd ‘biefstukje’ van Alpaca klaarmaken. De markt bezoeken was een kleurrijk feest. We zijn de volgende dag met André teruggegaan om nog een keer de allerlekkerste Queso helado van Peru te eten. Mensen komen van heinde en verre om Rosa haar lekkernij te eten. Zij maakt dit ongeveer haar hele (80 jarige) leven al. Naast genieten van lekker eten, hebben we natuurlijk nog meer cultureels gedaan. Het klooster, Monasterio de Santa Catalina, was interessant. Volgens ons hadden de nonnen het stukken beter dan de arbeiders in de mijnstadjes. Na al deze stadse geneugten kunnen we er weer een tijdje tegen aan. Waar we nu naar toe gaan weten we nog niet. De puzzelstukjes regenseizoen, naderende winter, tijd en hoogtepunten moeten nog in elkaar vallen.