Na regen komt zonneschijn.

Route 28 maart tot en met 12 april 2019

Van Bellavista naar Swiss Wassi

Cumulatief gereden kilometers: 31.814

Totaal dagen van huis: 215

Heel even bevinden we ons op het noordelijk halfrond, maar al snel rijden we weer zuidwaarts via de hoogste hoofdstad van de wereld: Quito. Het is hier opletten geblazen. We willen niet verkeerd rijden, want in deze bergstad zijn de zijwegen mega stijl. Maps.me wordt daarom door ons genegeerd en we navigeren zelf. Dit gaat wonder boven wonder goed en zo staan we met de lunch al in een weiland tussen de koeien met uitzicht op wolken waarachter vulkaan Cotopaxi verscholen ligt. De volgende dag rijden we in de regen het Parque Nacional Cotopaxi binnen. Het eerste deel van de weg is prachtig asfalt, maar later wordt het één van de slechtste wegen waarop we gereden hebben. Het is afzien in de regen langs en over hobbels, door gaten, plassen en langs greppels. Wel vinden we een kampeerplek met het allermooiste uitzicht op de vulkaan…. als het helder weer is. Helaas is het vandaag niet helder. Met wat hulp stoken we een heerlijk vuurtje in de rangerhut en wachten op beter weer. Als we eind van de middag tussen de regenbuien een korte wandeling maken, wordt een tipje van de wolkensluier opgelicht en krijgen we een stukje van de symmetrische vulkaan te zien. De wolken trekken echter snel weer samen en het wordt donker, maar ‘s-morgens als we onze ogen openen, trekken de wolken weg. Vanuit ons bed hebben we een prachtig uitzicht op Cotopaxi. Gelukkig hebben we van dit moment genoten, want als we buiten zijn, is de vulkaan al weer verdwenen achter een dik wolkendek. Tijdens de heerlijke ochtendwandeling om Laguna de Limpiopungo komt Cotopaxi niet meer te voorschijn. Wel spotten we eenden, kieviten en verschillende andere vogels die een ontbijtje aan het nuttigen zijn. Een hertje holt over het gras en paarden grazen op de bergwand. We genieten nog even van de omgeving tot het weer begint het te regenen. Na dagen van prachtige natuur genoten te hebben, voelen we dat het weer tijd is om het stadsleven op te zoeken. Dus op naar Cuenca. We maken een tussenstop op de boerderij met koeien en cavia’s van Juan en Juanito. Er is een feestje ter ere van Juan zijn 72e verjaardag. We zijn van harte welkom en eten een gebakje mee. De aanleiding van deze “camping” is een mooi verhaal. De zoon, Juanito, is een fanatiek amateurfietser. Twee jaar geleden kwam hij ‘overlandfietsers’ tegen, waarmee hij een praatje maakte. Zij zochten een plek om de tent op te zetten en hij had een grasveldje plus douche en toilet op het erf. Later schreven zij over deze plek op de Ioverlander app en van het één kwam het ander. Nu hangen de muren van het huis vol met foto’s van verschillende overlanders, die de afgelopen twee jaar de boerderij bezochten. De zoon is er trots op, Papa vindt het supergezellig en de overlanders zijn enthousiast, kortom iedereen blij! Wij kijken met de nodige hik-ups naar de race van Max, bewonderen vulkaan Chimborazo en melken een koe zodat we weer eens heerlijke verse melk drinken.

Een smetje op ons bezoek is “het mysterie van de verdwenen slipper”. Zoals vaak lopen er meerdere honden rond, dit keer eindigt ons bezoek met nog maar 1 slipper voor de deur. De andere vinden we na lang zoeken bij het hondenhok terug. Hoog tijd om onze weg naar Cuenca te vervolgen voor nieuwe slippers. Daar leren we Miriam, de B&B houdster, kennen. Ze is de perfecte afspiegeling van de geweldige bevolking van Ecuador. Door alle nattigheid die het regenseizoen veroorzaakt, hebben we besloten dat we een echte lattenbodem onder ons matras willen. Die verkopen ze volgens Miriam in Ecuador niet, maar geen nood. Twee minuten later lopen we samen met haar door de leuke straatjes van Cuenca. Echt overal zitten ambachtelijke bedrijfjes. Wij gaan eerst naar de houtboer en laten uit een grote plaat hout, latjes zagen, daarna naar de stoffenwinkel voor een stevig lint, om er uiteindelijk door de timmerman om de hoek één geheel van te laten maken. Die avond ligt ons matras op een perfect ‘zelfgemaakte’ lattenbodem.

Bij een naaiatelier laten we een ‘iets minder perfect’ muskietennet maken en we handelen wat administratieve zaken af, verder is het genieten van de leuke stad met haar koffietentjes en restaurantjes.

Dat we iedere middag zeiknat regenen, nemen we op de koop toe. Miriam neemt ons ook mee op een toeristische tour. Zo zien we hoe de traditionele hoeden gemaakt worden. Er ligt een exemplaar gemaakt van strodraadjes zo fijn als haar. Het heeft een jaar gekost om deze hoed te maken en hij kost 5000 dollar. We twijfelen, maar nemen genoegen met een sleutelhanger van 1 dollar. Onverwacht is het vandaag prachtig weer, dus we zoeken een terrasje op. Dit blijkt een Belgisch café te zijn met heerlijk Belgisch bier en… BITTERBALLEN. Na deze stadse geneugten, rijden we verder naar het zuiden. We genieten van watervallen, vogels en de prachtige natuur.

De grensovergang gaat voor ons weer redelijk soepel. Dit geldt niet voor de vele Venezolanen. Zo’n trieste situatie voor al die mensen. Ondertussen is het najaar in Peru, toch voelt het als hartje zomer. De zon schijnt en de zee is warm. Het kost ons geen enkele moeite om ‘door te komen’ in het water. Iedere dag zwemmen we een paar keer in zee en springen in de hoge golven, waarna we ons onder de palmbomen droog laten blazen door de wind. Wat een leven aan de Peruaanse kust. De afgelopen tijd was dat wel anders. In de stromende regen speurden we in ‘the Buenaventura reserve’ naar de Umbrellabird. Deze vogel kenden we alleen van een plaatje. Dan is het best lastig zoeken. Zeker in de regen, maar gelukkig hadden we een gids bij ons en zo zagen we voor het eerst van ons leven deze bijzondere vogel. Foto’s maken in de regen onder een donker bladerdek was teveel gevraagd, dus de volgende ochtend vroeg gingen we met z’n tweeën opnieuw op pad naar dezelfde plek. Als inmiddels volleerd vogelaars speurden we de takken af. We weten nu hoe umbrellabirds er uit zien en wat voor geluid ze produceren. Ze zijn niet klein, maar de kleur maakt ze lastig te zien. Gister hadden we ook al ontdekt dat ze niet echt beweeglijk zijn, in ieder geval niet ‘s-middags in de regen. Tsja, hoe lang blijf je dan staan en in de jungle turen? En waren we eigenlijk niet al iets te laat? Dan zien we in onze ooghoek iets bewegen, zou het? Als we recht boven ons kijken, zwaait daar de bijzondere ‘onderkin’ van een Umbrellabird. Yes! Zelf gespot. Foto’s maken met dit licht blijft nog steeds een uitdaging, maar we genieten met volle teugel van de zwarte vogel die op z’n gemak tien meter boven ons z’n ‘onderkin’ gaat wassen. Wat een mooie afsluiter van Ecuador.