Bonito!

Route 2 juli tot en met 17 juli 2019

Van Buenos Aires naar Bonito

Cumulatief gereden kilometers: 43.310

Totaal dagen van huis: 311

“Het is 2 graden op de plaats van bestemming” klinkt er door de intercom. De wielen raken de grond en er klinkt een luid applaus in het vliegtuig. Zodra we buiten lopen, snijdt de kou langs ons lichaam. Dit wordt even wennen. Gisteren zaten we in de zon op het Hoekse strand en nu zijn we, op het andere halfrond, in het winterse Buenos Aires. Snel richting het noorden, de warmte opzoeken. A₃ staat er goed bij, we doen inkopen, knuffelen Shy, de blinde hond van Cris en zijn klaar om te gaan. Tenminste dat dachten we, al rijdend in de stad op zoek naar gas, bedenken we ons dat we nog een beschermplaat onder de auto moeten vastzetten. Onderweg over slecht wegdek hebben we de schroeven verloren en nog geen passende gevonden. Het is linksaf naar de ferreteria (doe het zelf zaak), maar dat mag niet, dus gaan we rechtsaf om te keren bij het stoplicht. Als al het recht doorgaande verkeer gereden heeft en het stoplicht op oranje springt, trekken wij op. Boem! Wat was dat?! Shit, A₃ heeft een motor geraakt. Of beter, een motor heeft A₃ geraakt. De berijder krabbelt gelukkig op en dan valt er iets uit zijn zak op de grond: z’n pistool. Lekker, waarschijnlijk hebben we een politieman in burger geraakt. Binnen no time staan er drie politieauto’s en iets later ook nog twee ambulances op het kruispunt. Hoe zal dit nu weer aflopen? Alle hulpverleners blijken supervriendelijk, lachend wordt Google translate door de agenten gebruikt en één van de ambulancemedewerkers praat Engels. De motorrijder wordt onderzocht en heeft geen letsel. Dit is goed nieuws, voor hem en voor ons, want dan hoeven we niet mee naar het politiebureau. Ons wordt verzocht om foto’s van de situatie te maken, de politie doet hetzelfde en de motorrijder maakt ook nog wat foto’s. Telefoonnummers worden uitgewisseld en verder is het verzekeringswerk. Wij leren van de ambulancemedewerker dat we niet linksaf mogen als het stoplicht niet een expliciete pijl naar links heeft. Weten we dat ook weer voor de twee dagen die we nog in Argentinië gaan doorbrengen.

De ferreteria heeft geen passende schroeven, dan maar naar een garage. Zij vervangen de moeren, zetten de plaat vast en rekenen hier niets voor. Wat een aardige mensen! Nu kunnen we echt op weg. Het gasmannetje is op vakantie dus het gas bijvullen is nog niet gelukt. Als we aan komen lopen bij de volgende poging wordt er al van ver nee geschud. Zulke kleine flessen vullen ze hier niet. Onze rit en zoektocht naar gas wordt vervolgd. De zon schijnt fel en de lucht is strakblauw. Als we niet beter zouden weten, denken we dat het strandweer is. De derde poging om gas te vullen is succesvol.

Met behulp van een andere gasfles, slang, gasbrander en de zwaartekracht wordt onze fles achter een hek en een muurtje gevuld. De lucht is al dagen strakblauw, voor ons een goede reden om nog een keer naar de watervallen in Iguazu te gaan. Het is zondag en heel druk, maar toch hebben we de route onderaan de watervallen voor ons alleen. Het blijft indrukwekkend hoeveel water er met veel kracht naar beneden komt. Dit keer is het water helder en niet bruin door regenval. De ochtendzon zorgt voor een regenboog en deze siert de watervallen extra. Dit was echt de laatste keer dat we de watervallen bezoeken, op naar Brazilië. We steken de grens over. Aan de Argentijnse kant is het een “drive thru” systeem. Aan de Braziliaanse zijde zijn nog ouderwetse hokjes waar de TV aanstaat met de vrouwenfinale WK voetbal. 0-0 staat het. De beambten vertellen ons dat de Nederlandse vrouwen het zwaar hebben tegen de U.S. Voor A₃ moeten we een ander hokje in. Hier is helaas geen T.V., maar de kinderen van de beambte houden ons op de hoogte. 60^ste minuut en nog steeds 0-0. Wij zijn onder de indruk. Maar dan komen de kids iets later weer terug, opeens staan we met 2-0 achter. Jammer! We voelen ons direct weer thuis in Brazilië. Overal worden we met een grote glimlach begroet. Of het nu de bakker of de pompbediende is, ze kletsen in het Portugees gezellig tegen ons aan, ook al begrijpen we er maar heel weinig van. De vrouwenfinale bleek een voorafje te zijn op de finale van de Copa America. Luiden knallen klinken. A₃ staat te trillen op haar banden. We horen gejuich. De voetbalmannen van Brazilië verslaan Peru en winnen de Copa America.

Het Braziliaanse klimaat maakt ons heel gelukkig. Iedere dag wordt het warmer en de zon blijft schijnen. We genieten een hele middag van de warme zon aan de Rio Paraná. De marine is hier aan het oefenen en vissersbootjes worden in en uit het water gehesen. Genoeg te zien. De rit richting zuid Pantanal is snel gegaan. We arriveren in Bonito. Het is hier 30 graden en we kunnen tot ’s avonds laat buiten zitten. Dat doen we dus ook, lekker bij ons vuurtje van onze nieuwe firepit. Wat loopt daar nu weer? Heel rustig komt een miereneter bij ons op bezoek. Wat is dit bijzonder! We hebben nog nooit een miereneter in het wild gezien. Een bijzonder beest met dikke harige poten, een staart die over de grond sleept en natuurlijk zijn kenmerkende snuit. Hij of zij trekt zich niets aan van ons vuur en het buitenlicht dat we aanzetten om een foto te kunnen maken. De campingeigenaren van onze volgende bestemming zien zo vaak miereneters, dat ze het niet bijzonder vinden en ook niet kunnen zeggen waar en wanneer we de meeste kans hebben om er nog één te spotten. Dus wandelen we iedere middag op verschillende tijdstippen langs alle termietenheuvels in de hoop op een mooie foto van een miereneter, maar zonder succes. Dit in tegenstelling tot onze Duitse buurvrouw. Zij maakt iedere dag een rondje op haar elektrische fiets en komt met steeds mooiere verhalen en beelden terug. Zo heeft ze 1,5 uur een miereneter met een jonkie bekeken. Wanneer wij naar die plek gaan, is er niets meer van het jonge gezin te bekennen. We zien wel genoeg prachtige vogels en vermaken ons prima. In de ochtend rennen we een rondje, af en toe springen we de rivier in en ‘s-avonds gaat het vuur aan.

Wat een top ding, onze firepit, fikkie stoken en zelfgemaakte shasliks bakken. We hebben de totale ontspanningsmodus weer gevonden. Vandaag vertrekken we na de lunch voor onze dagelijkse speurtocht naar de miereneter. Dit keer klimmen we over het hek en volgen het tractorspoor langs het weiland met het hoge gras. Termietenheuvels vol op, maar geen miereneter te zien.

Gisteren hebben we tijdens de zonsondergang wel een stel armadillo’s gezien. Wat een bewegelijke dieren. Heel grappig om naar te kijken. Ook terug van het sinkhole zullen we een armadillo z’n holletje in zien lopen. Nu lopen we in de volle zon, dus weinig kans op ander wild dan de miereneter. Stop! Sssst… Geritsel in het hoge gras. Daar zit iets. We wachten. Is het een slang, een vogel of toch? Ja hoor, bingo! De snuit van een miereneter verschijnt vanuit het hoge gras. Ons geduld is dan toch beloond. We snappen wel waarom het zo moeilijk was het dier te spotten. Wanneer hij vijf meter verder het hoge gras in loopt, is er niets meer van het beest te zien. Nu we de miereneter ook in het daglicht gezien hebben, is het tijd voor iets heel anders. Namelijk het grootste sinkhole van Zuid-Amerika. We staren de diepte in terwijl we luisteren naar de gids die vertelt hoe decades geleden mensen de Macaws hier verjaagd hebben. Deze lui schoten op de rood-blauwe ara’s om ze uit de spleten te jagen zodat ze ze konden bewonderen. Ook vonden ze het diepe gat een perfecte plek om afval te lozen. Geen enkele vogel bleef op deze angstige plek, totdat een nieuwe eigenaar van de grond samen met het leger de rotzooi opruimden en een lokaal gezin een tam stelletje Macaws doneerde. Nu wonen er weer 40 stelletjes. Het kost ons veel moeite om de vogels te spotten, we hebben immers geen geweer bij ons, maar wanneer er één z’n bek open doet, hoor je het wel. Het geschreeuw echoot flink door in het gat. Na dit bezoek, wordt het weer tijd om de bewoonde wereld op te zoeken, ons eten raakt op. Terug naar Bonito, boodschappen doen zodat we weer een klein weekje the middle of nowhere kunnen doorbrengen.