Back to business

Route 7 juni tot en met 1 juli 2019

Van Buenos Aires naar Haydom en weer terug

Cumulatief gereden kilometers: 41.215

Totaal dagen van huis: 295

Buenos Aires in de herfst. Ook in dit jaargetijden een heerlijke stad. Het eerste wat we gaan doen is onze ‘vaste koffietent’ bezoeken. Zouden dezelfde medewerkers er nog werken en kennen ze ons nog? Zeker wel, met “big smiles” en een schouderklop worden we welkom geheten. De koffie is er nog steeds bijzonder lekker. We gaan ook weer wijnproeven. Niet voor de lol natuurlijk, maar om een goede keus te maken welke wijn we gaan inkopen. ’s avonds is het even zoeken naar het restaurant dat we op tripadviser hebben uitgezocht, maar uiteindelijk vinden we de onopvallende deur, waarachter een hippe tent schuil gaat. Zittend in de leuke binnentuin bestuderen we het menu. Wat hebben we een trek in een grote Argentijnse steak. We kijken elkaar aan en moeten een beetje lachen. De ober heeft het door en komt naar de tafel om te vragen of we weten dat we in een veganistisch restaurant zitten. Dat hadden we inmiddels door. Een veganistisch restaurant is toch wel bijzonder in HET land van de grote steaks, maar we genieten werkelijk van een heerlijke maaltijd. Zo’n restaurant gaan we over een paar dagen in Haydom (Tanzania) niet tegenkomen. De aanleiding van ons komende Afrikaanse avontuur is een Whatsapp die Vincent maanden geleden ontving: “Zou je mee kunnen en willen voor een chirurgische missie met de nadruk op open fracturen naar Haydom?” In eerste instantie was het antwoord ‘nee’, maar het ging toch kriebelen. We fantaseerden in de auto vaak over een toekomst in Afrika. Misschien is dit wel de kans om te netwerken voor een baan in Tanzania. Dus toch ja gezegd, met de voorwaarde dat we samen gaan. Sindsdien hebben we onze reis een beetje aangepast, A3 veilig gestald in Buenos Aires en vliegen we nu via Nederland naar Tanzania. Het is heerlijk om onze familie even te zien voor we doorreizen. Op Schiphol ontmoeten we de andere leden van de missie van Dokters van de Wereld. Het wordt nog spannend of het hele team het
vliegtuig haalt. De douane kan de drukte niet aan, maar uiteindelijk redden we het allemaal. Om op de uiteindelijke bestemming te komen, vliegen we het laatste stukje met een piepklein vliegtuigje van Flying Medical Services. Het is prachtig weer en we genieten van het mooie uitzicht. De piloot checkt de landingsbaan op koeien en andere mogelijke obstakels en zet de Cessna daarna keurig op de grond.Lopend naar het ziekenhuisterrein voelt Annelies opeens een kinderhand en ze brengt snel haar portemonnee in veiligheid. Wat een slechte gedachte! Deze kinderen willen gewoon spelen. We komen er de komende week achter dat ze, als we hier lopen, altijd willen spelen Na maanden met z’n tweetjes gereisd te hebben, is het flink wennen om ineens deel te maken van een groep én te werken én dat dan ook op de Afrikaanse manier. Tot enkele dagen geleden waren we los van alles. We bepaalden zelf wanneer we wat gingen doen en als we dan toch ergens anders zin in hadden, dan deden we wat anders. Totale ontspanning had zich van ons meester gemaakt. Hier is dat anders. De wekker wordt gezet, we eten in een kantine waar het weekschema bepaalt wat er op tafel komt, werkplanningen en afspraken worden gemaakt en net zo hard niet nagekomen. “Welcome back in the real world”. Ondanks de (cultuur-)omslag die wij tweeën moeten maken is het heel bijzonder om hier weer te zijn. Het terrein ziet er netter uit dan een jaar of acht geleden, maar verder is er niet veel veranderd. Wij zijn zelf best moe, dat komt ook door de jet lag die we door het tijdsverschil met Buenos Aires hebben opgelopen. Hopend op een goede nachtrust duiken we ons bed in. Rond twee uur schrikken we wakker, een enorm gekrijs verstoort onze slaap. Wat is dit? Het klinkt niet als een dier. Het blijft aanhouden, maar we kunnen niet zien wie of wat dit is. Dan stopt het gekrijs en begint het bonken op de deur van onze Afrikaanse buren, samen met geschreeuw van een vrouw. Tussendoor horen we een zachte kalme mannenstem. We zijn blij als het uiteindelijk stopt en we nog even kunnen slapen. Aan het ontbijt blijkt dat vrijwel iedereen er wakker van geworden is. We speculeren wat er aan de hand geweest kan zijn en komen tot de conclusie dat het vast een duivel uitdrijf ritueel moet zijn geweest. We zijn benieuwd wat de komende dagen en nachten in Haydom ons gaat brengen. Precies een week zijn we nu in Haydom. Onze afspraak met de directeur is inmiddels voor de 3e keer verzet. Morgenochtend zal poging 4 plaatsvinden, om 7 uur. Hét tijdstip waarop we de meeste kans hebben dat de afspraak wel doorgaat. Afgelopen week hebben we allebei gewerkt op ons eigen vakgebied. Superinteressant en soms frustrerend. We hebben nog steeds het gevoel dat we hier voor langere tijd willen wonen en werken. We denken dat we iets kunnen bijdragen en dat we zeker ook zelf  kunnen leren van het leven en werken in Haydom. De rest van het team is zaterdagmiddag vertrokken voor een kampeeruitje. Wij zijn achtergebleven om dichtbij de buurt te verkennen en mee te maken hoe een vrije dag in Haydom is. Anneloes, een Nederlandse tropenarts, die onderzoek doet in Haydom en deel uitmaakt van het Dokters van de Wereld team is zo lief om haar tuin uit te lenen. Zo genieten we zaterdagavond van een heerlijke BBQ in haar tuin en zondagochtend trakteren we ons op een ontbijtje van yoghurt gemaakt door haar huishoudster. Wat hebben we een prachtig uitzicht! Samen met de kat zitten we lekker in de tuin, de kippen scharrelen om ons heen. Hier kunnen we wel aan wennen. Dan wordt er geklopt. Een Afrikaanse vrouw staat voor de deur. De huishoudster van Anneloes, denken wij. We laten haar binnen en stellen ons netjes voor. Niet veel later blijkt dat ze sieraden wil verkopen en helemaal niet de huishoudster is. In de middag lopen we Mount Haydom rond. Een lekkere wandeling, wel veel heter dan we verwacht hadden. Nu lekker relaxen en morgenochtend vroeg uit de veren voor onze afspraak met de directeur! De vierde poging is een succes. We hebben een heel goed gesprek met dr. Nuwass. Het belangrijkste wat we willen weten is of het ziekenhuis mensen met onze specifieke kennis nodig heeft. Het antwoord is volmondig ja. Hij is erg goed voorbereid en neemt uitgebreid de tijd om de werkzaamheden die hij voor ons in petto heeft door te nemen. Zijn wensen sluiten prima aan bij onze ervaring. Dr. Nuwass is gewend om met buitenlanders te werken en kent de successtory’s, maar ook de verhalen waarbij het mis is gegaan. Het cultuurverschil en de bijhorende uitdagingen komen daarom uitgebreid aan bod. We spreken af dat we vanaf februari 2020 in het ziekenhuis aan de slag gaan. Na dit gesprek starten we vol energie aan de dagelijkse werkzaamheden. Dr. Bellet, de orthopedisch chirurg van het ziekenhuis nodigt ons uit om bij hem thuis te komen eten. De indruk ontstaat bij ons dat hij het vergeten aan z’n vrouw te vertellen, want eind van de dag vraagt hij of Vincent een operatie wil uitvoeren, zodat hij zijn vrouw kan helpen. Na die operatie haasten we ons naar dr. Bellet. Een half uurtje later valt het ons op dat wij de enige zijn met schoenen aan. Wat stom, die hadden we natuurlijk uit moeten doen! Met het bordje op schoot genieten we van een heerlijke maaltijd. We hebben een gezellige avond met Bennet en z’n vrouw Happyness. Ook zijn drie prachtige kinderen lopen rond. Voldaan lopen we terug naar het guesthouse.

Als Vincent de volgende middag terug de OK op wil lopen, staan zijn gloednieuwe operatieCrocs niet meer op de plek waar hij ze een klein half uurtje geleden achtergelaten heeft. Balen! Dan maar op blote voeten verder en goed opletten of de Crocs iemand anders voeten sieren. Jawel hoor, Elephantman, de anesthesist draagt ze met trots. De crocs worden met tegenzin teruggegeven en hij vraagt of ze na de missie achtergelaten worden. De naam Elephantman komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ongeveer een maand geleden ging hij in z’n uppie, gewapend met pijl en boog jagen op een olifant. Zoals te verwachten was de olifant hier niet van gediend en ging in de aanval. Elephantman probeerde weg te komen, maar de olifant was te snel en te sterk. Gelukkig voor hem raakte de olifant eerst een boom, die bovenop Elephantman viel. Een olifant is niet echt wendbaar, dus vloog hem voorbij waarna hij gered is door lokalen met een auto. Na twee weken werken en wonen op het ziekenhuisterrein is het tijd om weer te gaan. Er wordt geknuffeld en handen geschud. Het handen schudden gaat hier bijzonden. Heel lang wordt je hand vastgehouden. In het begin voelt het onwennig, maar nu vinden we het een mooi gebaar. We nemen afscheid voor een paar maanden en dan vertrekken we met de ambulance naar de kleine chessna die ons naar Kilimanjaro Airport zal vliegen. De pilote lijkt een beetje zenuwachtig, maar het is wederom een prachtige vlucht zonder enig probleem. Dit keer zijn we twee dagen in Nederland. We genieten even van het zomerse weer en heerlijk gezelschap voordat we naar de winter in Zuid Amerika vliegen.