De laatste etappe

Route 5 augustus tot en met 20 augustus 2019

Van Porto Jofre naar Montevideo

Cumulatief gereden kilometers: 47.660

Totaal dagen van huis: 345

Na 2,5 dag op een boot tussen de koeien gekampeerd te hebben en met het angstzweet nog onder onze oksels van het verlaten van deze boot wacht er een voortreffelijke maaltijd op ons. Het is moeilijk te omschrijven hoe heerlijk deze ontvangst en het weerzien met Elize en André is. Bij een fles wijn en overheerlijke kip vertellen we over ons bootavontuur. Dit avontuur begon omdat het ons leuk leek om een rondje Pantanal te maken. Als je een rondje wilt maken, is de enige optie om een deel met een boot mee te varen die normaalgesproken vee vervoert. Wat we over deze tocht wisten is dat andere overlanders het vanaf de andere kant ook gedaan hadden, dat ze het “a very nice experience” vonden “and they would do it again”. De 78-jarige overlander Jupp wilde dit avontuur ook wel eens meemaken, dus met twee auto’s arriveren we in Porto Jofre. De boot ligt al op ons te wachten.

Het duurt niet lang voordat we doorhebben dat bijna heel de bemanning laveloos is en waarschijnlijk ook onder invloed van wat andere middelen. We hebben er niet veel last van en genieten van het uitzicht en het weer. Tussendoor spotten we gigant otters, kaaimannen en wat capibara’s. Dan wordt de boot bij een fazenda aangelegd en wordt er in onze ogen een hoop troep op de ponton geladen. We zien dozen, een matras, wasmachine en een hoop meer. Het lijkt wel een verhuisboot. Terwijl de bemanning hiermee bezig is, breekt er een korte heftige vechtpartij uit, waarbij iemand naar z’n mes grijpt. We zijn verstandig en houden ons afzijdig. Gelukkig wordt het weer rustig, maar we besluiten niet mee te eten met deze dronken opgewonden mannetjes. De tijd verstrijkt en we realiseren ons dat we de nacht aan deze oever gaan doorbrengen. De reden van deze overnachting zien we de volgende ochtend. Honderden koeien worden ingeladen. Als we om half 12 weer vertrekken zien we alleen nog koeien om ons heen en de geur wordt per uur sterker. Dertig uur later wordt de ammoniaklucht verdreven door het angstzweet van de aanblik hoe we de ponton moeten verlaten. De ponton kan niet dicht genoeg bij de kant komen en op deze manier weigeren we van de boot te rijden. Dat zou het einde van A₃ en de 6,5 ton wegende ex-brandweerauto van Jupp betekenen. Dan maar eerst de rest van de boot legen. Ongelooflijk hoeveel mensen en spullen er vanaf komen. De pontons met koeien zijn eerder al aan wal gelegd. Evaldo, de eigenaar is gearriveerd en hij heeft duidelijk meer verstand van zaken dan z’n personeel. De ponton krijgt een extra zet van de duwboot en hij laat meer planken neerleggen. Nog steeds blijft het een hachelijke onderneming om achteruit via de plankjes van de ponton te rijden, maar uiteindelijk staan beide auto’s aan wal. Pffff…” De camping heeft een waanzinnig uitzicht over de Paraquai river. Daar komen we lekker bij van ons avontuur en samen met André en Elize gaan we de zuid Pantanal verkennen. Benieuwd hoe spannend het pondje hier zal zijn. We zullen het nooit weten, want 7 km na de pont is er een kapotte brug waar we niet overheen kunnen. Gelukkig wordt dit ons tijdig verteld, dan maar picknicken naast de pond en een andere route verzinnen. Onderweg zien we diverse dode kaaimannen drijven, maar ook prachtige vogels vliegen en grappige neusbeertjes rennen. Van de pastoor mogen we naast de kerk kamperen. De mis begint en Elize en Annelies besluiten om de dienst te volgen. Er is een handje vol kerkgangers en om de beurt wordt een stukje voorgelezen. Een jongetje verveelt zich stierlijk en probeert een lekker slaapplekje op de houten bank te creëren. Wij worden zeer hartelijk welkom geheten en krijgen van alle kerkbezoekers een hand. Als de dienst afgelopen is, wordt er vrolijk naar ons getoeterd en blijven wij als enige bij de kerk achter. Na een lekker ontbijtje in de zon vervolgen we onze ontdekkingstocht door de zuid Pantanal. Honderden parkieten vliegen rond. Dan zien we een megagrote schaduw, we kijken naar boven.. niets te zien.. we kijken weer naar beneden.. het is een megagrote donkere slang die snel de berm in glijdt. En dan… zal het dan toch… aan de overkant van een meertje zien we een groot dier met een vogeltje op z’n hoofd. Via de walkie talkie waarschuwen we André en Elize: TAPIRRRRRR!!!! We stappen snel uit met verrekijker en fototoestel. Spotten we dan toch onze eerste tapir? Jawel hoor, het is een tapir…….verkleed als een koe! Vrolijk gaan we weer verder. Op onze wildkampeerplek zien we twee vosjes. Tijdens toiletbezoek ritselt er wat in de struiken. Niet veel later huppelt er een neusbeertje uit het struikgewas. We worden ook nog getrakteerd op prachtige tigerherons, grote Tucans, een kleurrijk vogeltje dat over water loopt en snakebirds die relaxt in een meertje zwemmen. Nog even twee nachtjes ontspannen op camping canaã met vele bijdehante dieren, en dan nemen we afscheid van Andre en Elize en begint onze tocht naar Montevideo, waarvandaan A₃ verscheept wordt naar Kaapstad en wij naar Nederland zullen vliegen. Vier dagen rijden hebben wij voor deze rit berekend. Halverwege de eerste dag brandt er plots een lampje op het dashboard: “water in het dieselfilter, ga naar de dichts bij zijnde garage”. Nadat we het filter hebben gespoeld, proberen we zonder succes weer te starten en voor de 2de keer tijdens onze reis staan we niet veel later op een sleepauto. Dit keer richting Douramotors een prachtige en professionele Toyotagarage. Ze gaan vlot aan de slag en we worden goed op de hoogte gehouden door Lucinei. Dit is een engels sprekende braziliaan. Echt top. We slapen een nachtje in een Ibis hotel en de volgende dag horen we dat we vervuilde diesel hebben getankt. Dat wordt een grote schoonmaak. Terwijl we wachten komt een vier koppig marketingsteam naar ons toe. Ze vinden het een mooi verhaal dat we met een Toyota Hilux door Zuid Amerika rijden en een auto zoals A₃ hebben ze nog nooit gezien. Dat moet op Facebook!

Als het begint te schemeren kunnen we weer op weg en niet veel later arriveren we bij een prachtig huis met een nog mooiere tuin. Via IOverlander hebben we dit adresje gevonden. Een familie die haar tuin en guesthouse gratis ter beschikking stelt aan overlanders. Alleen de dochter, een professioneel hardloopster die in haar busje van wedstrijd naar wedstrijd reist, is thuis. Haar vader baalt dat hij er niet is, hij had graag een BBQ avondje voor ons geregeld. Nu balen wij ook een beetje van zijn afwezigheid. ’s morgens vroeg hervatten we onze trip naar Montevideo. We zijn nog steeds in Brazilië dus bij het eerste benzinestation worden we uitgebreid gefilmd. Weer voor Facebook! Het landschap is ook typisch Braziliaans, we rijden door heuvelachtig terrein met een strakblauwe lucht. A₃ wordt zoals altijd ernstig vertraagd door de Long Vehicels. Maiskorrels stuiteren uit vrachtauto’s en overal zien we velden waar het suikerriet net geoogst is. Maar dan verandert het typische Braziliaanse landschap in kleine dorpjes en stadjes. We zien blanke mannen op terrasjes voor hun Europees uitziende huis. We lunchen in een Duits ‘restaurant’. Heerlijke worst hebben ze hier. We rekenen het gewicht van ons eten af voordat we weer verder gaan. Nog een stuk door Argentinië, waar we ontdekken dat de pesos die we nog hadden bijna niets meer waard zijn en dan over de stuwdam en we zijn in Uruguay. De temperatuur is flink gedaald. Om ons heen zien we mensen weggekropen in dikke jassen en sjaal en handschoenen maken de outfits compleet. We verlangen nu al terug naar de Pantanal of misschien naar Nederland? Daar is de zoveelste hittegolf van deze zomer weer in aantocht. In La Chacra Holandesa wennen we vast weer aan Nederlanders om ons heen. Nog ruim een week….