Van Buenos Aires naar Caleta Olivia

9 december 2018 – 20 december 2018

Route afgelopen periode:

Cumulatief gereden kilometers: 13.592

Totaal dagen van huis: 102

 

 

 

We staan voor een hoge klif met duizenden gaten. Papegaaien vliegen in en uit. Het is een prachtig gezicht vanaf het strand waar we staan. We staan hier eigenlijk op het verkeerde tijdstip. Met zonsopgang (5 uur) en zonsondergang (21 uur) bestaat het woon-werk verkeer uit zo’n 70.000 papegaaien. Dat moet een spectaculair gezicht en geluid zijn. We zijn op weg naar het zuiden en voorbereid op 1500 saaie en winderige kilometers over de Ruta 3. Dit is een goede asfaltweg in het oosten van Argentinië die noord en zuid Patagonië met elkaar verbindt. Van Cris hebben we tips gekregen om de route spannender te maken. Dankzij een van die tips bevinden we ons nu op een grindweg langs de kust. Papegaaien vliegen op als we voorbijrijden. Het ene moment rijden we op het strand en dan weer door de duinen. De 4×4 doet z’n werk goed. We volgen deze supermooie kustweg tot het einde en dan staan we midden in de duinen. In de verte horen we geluiden van zeeleeuwen (dat geluid herkennen we door het bord dat er op deze plek zeeleeuwen wonen). En ja hoor, als we het strand af lopen, zien we ruim 50 zeeleeuwen pootjebaden. Als we goed kijken zien we er ook veel zwemmen. Ze zijn niet onder de indruk van onze aanwezigheid.

Na deze heerlijke pauze vervolgen we onze weg op de Ruta 3 om deze later wederom te verlaten. We zijn onderweg naar pinguïns! In Punto Lombo leeft een miljoenenkolonie die we niet willen missen. Zodra we de Ruta 3 verlaten, rijden we weer op een grindweg door een prachtige omgeving. We worden verrast door de aanwezigheid van Guanaco’s. Na een stoffige weg door het prachtige landschap lopen we over een “voor de toeristen aangelegd” 1,5 km lang pad. De verwachting was een megagrote hoop pinguïns die tegen elkaar aan staan, maar daar is niets van waar. Het is heerlijk warm in de zon en er is heel veel ruimte, dus geen reden om tegen elkaar aan te staan. Het maakt niet uit waar je kijkt of je ziet pinguïns in de zon staan. Ook zie je overal kuilen waar moederpinguïns met haar jonkies in liggen. Andere pinguïns hebben strandpret en spelen in het water. Het is een grappig gezicht hoe ze stuntelig in en uit de zee gaan, maar als ze eenmaal zwemmen bewegen ze zich sierlijk en pijlsnel door het heldere water. Ook zijn er genoeg hongerige meeuwen aanwezig die een baby pinguïn snackje wel lekker vinden.

We verlaten de Ruta 3 regelmatig en rijden over prachtige wegen, waar altijd Guanaco’s en Nandu’s te bewonderen zijn. Het is wel opletten tijdens het rijden, want de Nandu’s lopen vlak langs de weg en de Guanaco’s springen zo de weg op.

We zien ook een keer de meer zeldzame Mara’s. Door ons reuzenkonijnen genoemd. In Puerto Deseado stappen we op een boot en varen langs kliffen met bijzondere aalscholvers, ook liggen we stil naast een rotseiland vol met zeeleeuwen. Zwart witte commerson dolfijnen dollen met ons door iedere keer onder de boot te duiken en aan een willekeurige kant weer naar boven te komen. Wanneer het vloed wordt, is het etenstijd. Meeuwen, sternen, pinguïns en zeeleeuwen storten zich op vis. Een kakofonie van geluiden hoort daarbij. Wat een super boottocht is dit! We genieten na in onze camper van weer een heerlijke dag.

Voor de afwisseling verlaten we de Ruta 3 de volgende keer landinwaarts, waar we geen pinguïns zien, maar wel weer over een grindweg rijden door het prachtige glooiende landschap met Guanaco’s en Nandu’s. Deze weg is iets hobbeliger en leidt naar Parc Nationale Bosque Petrificado. Dit gebied is 150 miljoen jaar geleden geteisterd door vulkanen en stormen, waardoor gigantische wouden vernietigd zijn en omgevallen bomen onder vulkanische as zijn bedolven. Door een lang proces zijn deze omgevallen bomen versteend en door erosie weer aan het oppervlak gekomen. Het is een bijzonder landschap met verschillende kleuren. We wandelen rond en het is indrukwekkend om delen van stenen bomen van 150 miljoen jaar geleden te kunnen aanraken.

We gaan de prachtige weg weer terug, tanken en overnachten voor de tweede keer van onze reis bij een benzinestation. Het waait heel de dag al stevig, windkracht 6, dus wat beschutting is welkom. Er staan ook andere overlanders die we al eerder ontmoet hebben.

Na een nachtje lekker geslapen te hebben gaan we weer op weg……. denken we. De sleutel wordt in het contact gestopt en omgedraaid… geen enkel geluid. Wel een volle accu en een volle tank. Alle zekeringen lijken nog in tact. Het is zondag en we zijn in Patagonië. Dan ben je nooit dichtbij een garage. We zijn blij dat we niet in “the middle of nowhere” aan het wildkamperen zijn. Vrachtwagenchauffeurs en andere omstanders proberen ons te helpen, maar zonder succes. Er komt nu wel meer geluid uit de motor, maar dat klinkt niet fraai. Op maandag proberen we sleepwagen te regelen om naar Toyota garage te gaan. De Toyota Garage heeft pas vanaf 9 januari tijd! Medewerkers van het benzinestation regelen een andere garage en de sleep. ‘s-Middags worden we opgehaald. Inmiddels hebben we veel geïnternet en hebben het vermoeden gekregen dat er mogelijk benzine in onze dieseltank gegaan is. We hadden geen bon gekregen en afschrijving van bank is maandag zichtbaar. We rekenen de prijs per liter na (90 liter getankt!!!) en dat komt uit op de literprijs van benzine. Ondanks dat we 3 keer diesel hebben gezegd. Bij onze tank staat ook dat er diesel in moet, maar er staat ook Nafta… laat dan nu in Argentinië benzine betekenen. A₃ gaat ‘s-middags op de sleepwagen en we vertrekken naar Caleta Olivia.

Het is een hele fijne chauffeur, dus we krijgen een beetje goed gevoel. We hebben ook allebei net de tegeltjeswijsheid gehoord: “Als je er later om kunt lachen, kan je dat maar beter gelijk doen”. Het positieve gevoel is direct weg als we voor de garage ‘Andy’ stoppen. Ziet er niet goed uit, maar hoe ziet ‘goed’ eruit in Argentinië? De mannen gaan aan de slag, binnen 1 minuut is duidelijk dat er inderdaad benzine in onze auto zit. Alle 120 liters brandstof wordt uit de tank gehaald. Daarna gaan ze verder aan de slag, maar we krijgen geen goed gevoel bij deze mannen.

Annelies gaat inchecken bij het appartement dat we geregeld hebben en laat daar vallen dat A₃ bij Andy staat. De gezichten van de eigenaren van het appartement zeggen genoeg. Gelijktijdig ziet Vincent de garagemannen naar YouTube filmpjes “hoe repareer je een Toyota” kijken. STOP! Deze mannen mogen niet meer aan A₃ zitten. De eigenaren van het appartement, Sandra & Alejandro, blijken onwaarschijnlijk aardige en behulpzame mensen te zijn. Onze kerstengels! Sandra spreekt Engels en ze kennen een goede monteur waar ze ook hun eigen auto’s brengen. De aanblik van deze garage stemt ons ook niet direct heel vrolijk, maar het is wel netjes en opgeruimd. Voor ons zijn het zenuwslopende dagen. Kan A₃ gerepareerd worden? Wat is er allemaal kapotgegaan door de vele startpogingen die we gedaan hebben? Hoeveel en hoe moeten we betalen in een land waar de banken niet vertrouwd worden? Hoe lang gaat het duren? Sandra en Alejandro helpen ons met alles.

We hebben veel cash nodig. We staan urenlang in de rij bij de Western Union, om dan de mededeling te krijgen dat onze naam niet goed in de computer staat. Het thuisfront is adequaat, de Nederlandse helpdesk van Western Union is ook adequaat en we kunnen weer in de rij. Na een uur zijn we weer aan de beurt. Alles wordt ingevuld in de computer, we zetten een handtekening en krijgen groen licht…, maar dan valt het licht uit. Gelukkig gaat de elektriciteit snel weer aan, maar dat geldt niet voor de computers van de dames van de Western Union. We wachten geduldig, net als de meeste mensen die achter ons in de rij staan. Weer een uur later staan we met een berg geld buiten. Na 3 bezoeken aan de Western Union hebben we voldoende cash, met dank aan ons thuisfront, kunnen regelen. Inmiddels is het donderdag. We krijgen het bericht dat garagehouder Alejandro denkt dat A₃vrijdag begin van de middag klaar is. Wij durven er nog niet in te geloven. Donderdagmiddag wandelen we naar de garage toe om wat zaken uit de camper te halen. Wanneer we de straat in lopen springen de tranen in onze ogen. A₃ rijdt achteruit op de motor de garage uit. Het geluid klinkt zo mooi. Nooit gedacht dat het motorgeluid van een auto deze emoties kan oproepen. En wat een timing. garagehouder Alejandro krijgt een dikke knuffel van ons. Hij spreekt geen woord engels, maar we weten inmiddels dat we op zijn deskundigheid kunnen vertrouwen. De tank moet nog wel schoongemaakt worden, dan kan er ook gekeken worden of we nu wel of niet een brandstofpomp in de tank hebben. Ons boek zegt van wel, hulptroepen vanuit Nederland geven tegenstrijdige berichten en Alejandro denkt van niet. Daarna zal Alejandro eerst testrijden. We wandelen terug met een goed gevoel. Thuis gekomen zien we ook het bericht van Sandra. In de avond klopt Sandra nog een keer aan, A₃ is al klaar! Vincent gaat naar de garage. Als bonus wordt er door de garagemannen gezorgd dat een irritant geluid, wat we zelf niet hebben kunnen laten verdwijnen, wordt gestopt. A₃ staat donderdagavond om 22:30u voor ons appartement geparkeerd.

Morgen zelf testrijden en dan vervolgen we hopelijk vol vertrouwen onze reis naar het zuiden!