We rijden weer!

Route 21 december 2018  tot 3 januari 2019

Van Caleta de Olivia naar El Calafate

Gereden kilometers: 17.109

Totaal dagen van huis: 116

“U heeft geen gps-signaal” klinkt het voortdurend uit de speakers van het navigatiesysteem. We rijden langs de ruige kust op de meest zuidelijke weg van het vaste land. Bomen groeien scheef door de harde wind. We begeven ons richting het einde van de wereld. Zestig kilometers door een prachtig glooiend terrein, met meren, bossen en waanzinnige uitzichten. De zon blijft schijnen en we voelen ons bevoorrecht dat we hiervan mogen genieten. Oh, even schrikken! Er staat opeens een grote stier voor ons. Hij schrikt harder, en rent een heuvel op. We zijn bijna bij het eind van de weg en hopen op een mooie iconisch foto op het zuidelijkste punt dat je met een auto kan bereiken. Helaas zit dat er niet in, er staat alleen een lelijk marinegebouw. Dan gaan we toch voor de ‘iconische’ foto bij de letters van Ushuaia, de meest zuidelijke stad van het vaste land. In tegenstelling tot Femke Halsema vinden wij de grote letters van een stad wel leuk. We maken daar lekker veel selfies, maar wel zonder boven op de letters te klimmen. In en rondom Ushuaia barst het van overlanders. We zien ze op de fiets, motor of in de auto. We ontmoeten voor de eerste keer deze reis ook Nederlandse overlanders.

Tijdens wat sightseeing naar een wrak, bedwingen we met A₃ onze eerste rivier. Zoals we geleerd hebben tijdens onze autocursus wordt de rivier grondig geïnspecteerd😜. Liggen er geen rotsen, is het niet te diep?

De route door zuid Patagonia was een feest om te rijden, we zijn van Ruta 3 afgegaan om via de Circuito Costero te rijden. Vanaf de hoge kustweg worden we getrakteerd op prachtige uitzichten. A₃ hobbelt lekker door, totdat we een klap horen. Voor de zekerheid toch maar even kijken… een deurtje is opengesprongen: kruiden, olieflesjes en nog veel meer kookspullen liggen door de camper. Gelukkig niets gebroken, maar de oregano vinden we een week later nog terug. Op een andere slechte weg springt de oven open en vliegen de ovenschalen door de camper. Nu blijft helaas niet alles heel.

We bezoeken Parc National Monte Léon. Het mooiste deel met uitzichten op spectaculaire kliffen is helaas gesloten, maar we kunnen het punt waarvan je de rotsformatie in de vorm van een Sfinx kan zien wel bereiken.

We kunnen in het park ook weer pinguïns bezoeken. Tijdens de wandeling richting de pinguïns zien we overal waarschuwingen omdat er een puma rondzwerft. De Rangers weten op deze manier dit bezoek toch nog spannend te maken.

Na een geslaagde Kerstavond, waarbij snacks, eten en drank gedeeld worden met andere overlanders en de campingeigenaresse, rijden we op eerste kerstdag het laatste deel van Ruta 3. We komen drukke campings tegen waar Argentijnen BBQ-end kerst vieren, passeren een kerstman die in de berm naast z’n fiets zit en rijden door een bos met uitzicht op de bergen, de zon schijnt op besneeuwde toppen. Het landschap is vandaag totaal anders dan dat we tot nu toe hebben gezien. We worden emotioneel van het prachtige uitzicht. Het laat zich moeilijk in woorden vatten, maar de zon schijnt, er zijn witte kopjes op het blauwe water en witte toppen op de bergen. We rijden op een prachtige bergweg. De guanaco’s zijn overal. Het lijkt wel dat het gras zo dicht mogelijk bij de weg het lekkerste is. Ze steken zonder pardon over. Als we ze maar niet raken! Nadat we Ushuaia aangetikt hebben, beginnen we aan het tweede deel van ons avontuur, de rit naar het noorden. Daar zijn de Nandu’s weer. Die hadden we een tijdje gemist. Meestal zien we grote groepen Nandu’s met 1 grote Nandu en een berg kleintjes. De vrouwtjes van zijn harem leggen alle eieren in 1 nest. De eieren worden door het mannetje uitgebroed. Er liggen wel 20 eieren in zo’n nest. Ook zien we flamingo’s. We spotten meerdere malen een vos. Bij de Chileense grensovergang wordt bij een grondige inspectie al het (niet bewerkte) voedsel wat we nog hebben liggen in beslag genomen, waaronder onze honing uit het Hoekse noodpakket. Zonder vers eten genieten we toch van de afgelegen weg Chili in. De route is werkelijk prachtig. Groene bergen, steile kliffen en af en toe een felgekleurd vissersbootjes op een klein kiezelstrand. Na uren door verlaten gebied gereden te hebben, zien we opeens minibusjes en toeristen. We zijn bij de king pinguïns aangekomen. Er wordt aan buitenlanders veel geld gevraagd om deze beestjes te bezoeken. Het is de enige plek ter wereld waar je zonder boot wilde king pinguïns kan zien. In de motregen bekijken we op een afstand van zo’n 30 meter de kleine groep prachtige pinguïns die weinig activiteit vertonen.

Het weer is nu koud en winderig. Motorrijders hangen scheef op hun motors. Vakantiefietsers proberen de wind te bedwingen. Het beeld past mooi bij het ruige landschap waar we door rijden op weg naar het Chileense Parc Nationale Torres del Paine. Een zonnestraal lukt het om door de wolken te breken en schijnt in de verte op de gletsjer. Condors zweven in de lucht. Vuur is in het Parc Nationale Torres del Paine verboden. Voor ons dus een oud & nieuw zonder knallen, maar we genieten van een heerlijke maaltijd inclusief appelflap en om 00:00 Nederlandse tijd proosten we op een mooi 2019 voor iedereen. Ploeterend tegen de harde wind in het Parc Nationale doen we ons best om naar het punt te lopen waar je gletsjer Grey kan zien. In diezelfde wind klauteren we ook een berg op, maar er is weinig beschutting, dus dat was een slecht idee. We lopen een klein gedeelte van de bekende meerdaagse route ‘W’. Het is hier file wandelen, maar wel met prachtige uitzichten. Tijdens onze middagwandeling ver van route W zijn de enige levende wezens die we zien, een vos, vogels en insecten. Als we met A₃ eind van de middag door het mooie landschap rijden, zijn de groene grasvelden wit geworden. Witte bloemetjes zijn open gegaan. We zien Guanaco’s vechten om een vrouwtje en even later ligt het mannetje op het vrouwtje om voor nageslacht te zorgen.Vandaag is onze laatste dag in het parc en we wandelen op een plek waar de ligging en vorm van de bergen zorgen voor een windtunnel. We zijn ondertussen wel wat gewend, oren worden weer bedekt, en we gaan ervoor. We zien een waterval op weg naar de top. Guanaco’s en condors sieren het landschap. Opeens horen we gebulder … vrachtwagens zijn hier niet, een lawine? Op de top genieten we van onze boterhammetjes en starten aan de afdaling. Weer dat geluid…We kijken om en zien de sneeuw van een bergpunt aan de andere kant van het meer storten. Toch een lawine gezien. Als laatste wandeling kiezen we weer voor het gebied waar weinig mensen komen. Een ranger komt aanhollen om ons op het hart te drukken dat we heel goed op moeten letten voor de puma’s! Het is weer een spannende wandeling, dit keer zien we overduidelijke sporen die duiden op de aanwezigheid van puma’s. De restanten van vele guanaco’s en een schaap liggen overal. Maar helaas.. geen puma gezien.

Met een rozig gevoel en vermoeide benen vertrekken we uit het parc. Op naar het volgende avontuur, los Glaciers!

Voor meer foto’s zie de twee nieuwe galerijen rechts van de website.