“With a little help of new friends”

Route 4 januari tot 17 januari 2019

Van El Calafate naar Perito Moreno

Cumulatief gereden kilometers: 18.652

Totaal dagen van huis: 130

Really? Do you have pictures? We staan bij de rangers om de windvoorspelling op te halen en als we vertellen dat we tijdens een hike van gisteren een huemal hebben gezien, wordt de ranger overenthousiast. Helaas voor haar hebben we de mooiste foto’s niet bij ons. Ze moet het doen met een foto op de iPhone. We zijn in het toeristische plaatsje El Chaltén, van waaruit we diverse trekkings doen richting de berg Fitz Roy & Torre. Het is heerlijk wandelen in het gebied. Tijdens onze eerste trek stuiten we op toeristen die duidelijk een wedstrijdje doen ‘wie heeft de grootste?’ Met enorme lenzen wandelen ze over de smalle paden. Later komen we deze groep opgewonden bij een struik tegen. Er worden zelfs “high fives” uitgedeeld! Dit moeten we van dichterbij bekijken. We horen al snel het niet te missen geluid van een specht. Vlak bij de grond is hij hard aan het tikken tegen een boomstam. We wachten tot het groepje weg is voordat we onze (veel kleinere) lens te voorschijn halen om Woody op de foto te zetten. Het is niet makkelijk om een hardwerkende specht te fotograferen, dus we begrijpen de “high five”. Na deze korte wandeling naar de waterval genieten we op een terrasje van de zon en een glas rode wijn. Het weer gaat hier van het ene uiterste naar het andere. Zo genieten we heerlijk buiten in korte broek van de zon en de dag erna moeten we drie lagen kleding aan inclusief handschoenen, sjaal en muts. Het varieert van -1 met windkracht 7/8 tot +20 met zon en windkracht 3/4. Een typische Patagonische zomer. Voor onze trek van ruim 20 km bereiden we ons dan ook op alle weertypes voor. We klimmen met 3 lagen aan naar boven, waar we besluiten om lekker in een T-shirtje verder te gaan. Het is echt prachtig weer, waardoor we optimaal van de mooie uitzichten van de vallei kunnen genieten.

Na ruim 2 kilometer worden we door wandelaars voor ons tot stilte gemaand. We kijken rond maar zien niet waar ze zo geheimzinnig over doen, totdat we tussen de bomen het achterwerk van een huemul ontdekken. Terwijl we toekijken en foto’s maken geniet het dier van het groene gras.

Niet veel later horen we aan beide kanten van het pad spechten. Links is het mannetje er wild op los aan het hakken, het vrouwtje aan de rechterkant tikt een paar keer onderzoekend op een boomstam, maar vindt het blijkbaar geen goede plek en zoekt verder. Een stuk verder zien we midden in het bos kleurige tentjes staan. Je kan hier ook nog kamperen. Wij lopen door en bereiken na 10 kilometer mirador Piedras Blancas waar we in de zon genieten van onze broodjes & bouillon.

Weer op krachten beginnen we aan de terugweg. Het wordt grijs. Het zal ons niets verbazen als het gaat regenen. Maar nee, het is natuurlijk geen regen, hagel valt er uit de lucht. Voor Patagonische begrippen is het windstil en we lopen tussen de bomen, we hebben er dus niet echt last van. Terug in het dorpje passeren we een kersenverkoper. We kijken nog een keer goed, het is dezelfde jongen die in Caleta Olivia, waar we op het herstel van A₃ wachtten, kersen verkocht. Hij herkent ons ook. Grappig, en zijn kersen zijn heerlijk! In El Chaltén kopen we ook wat kaarten. Als we deze bij het postkantoor op de post willen doen, krijgen we te horen dat de postzegels uitverkocht zijn. Dan beseffen we ons dat we in een totaal ander land zijn. In Nederland kan je via internet een ‘code’ kopen die je op de enveloppe schrijft en je kan je post versturen, hier zijn postzegels uitverkocht op het postkantoor. Bij het kaartenwinkeltje hebben ze nog wel wat extra postzegels voor ons en zo kunnen we de kaarten toch nog versturen. Nu hopen dat er meer aankomen dan de vorige zending naar Nederland. In de avond neemt de wind flink toe tot een storm. Het tentgedeelte maakt heel veel lawaai. We doen geen oog dicht en besluiten het dak naar beneden te doen. We komen er achter dat we twee prima slaapplekken kunnen creëren als het dak naar beneden is. Dat doen we volgende keer dus eerder, beter voor de nachtrust als het stormt. Sinds we in het westen zijn, zien we overal Wicked-camper busjes. Deze ‘Chileense Campers’ kan je huren en worden veelvuldig gebruikt om de afstanden tussen de verschillende “Parc Nacionales” af te leggen. Het is erg toeristisch, maar dat betekent ook veel gezellige reizigers om ons heen. Vanuit El Calafate rijden we naar Gletsjer Perito Moreno. Met een blauwe lucht lopen we over de aangelegde paden waarvandaan je de gletsjer van dichtbij kan bewonderen. Het gekraak van de gletsjer is indrukwekkend. De zon schijnt op het ijs en een prachtige blauwe gloed licht op tussen de spleten. Continu horen we stukken ijs vallen, maar het daadwerkelijk afbreken zien we nauwelijks. Het is een prachtig natuurverschijnsel, waar we in de zon met onze zelfgemaakte pompoensoep lang van genieten.

De stukken die we rijden zijn prachtig met uitzichten op bergen, meren en gletsjers. Door de enorme wind rijdt het wel minder ontspannen. We hebben Whatsapp contact met Jan, onze nieuwe Tsjechische vriend die we bij Andean Roads ontmoet hebben. We willen allebei Carretera Austral rijden en spreken af om samen uit te proberen of we een rivier, de Rio Mayer, kunnen trotseren. Dat is wel zo veilig en gezellig.

In El Calafate lukt het niet om gas bij te vullen. We hebben niet de juiste adapters. We kunnen nog twee weekjes vooruit, maar het begint wel een issue te worden en om nu nog alleen maar rauw voedsel te eten, is ook wat te veel van het goede. We hebben uit Nederland een pakketje met adapters laten opsturen, maar of dat ook echt aan gaat komen? De oproep op Facebook was ook succesvol. Andre, een Nederlandse overlander, heeft voor ons bij zijn gasboer een adapter gekocht. We kunnen hem eind februari in noord Chili ontmoeten. We duimen dat dit de oplossing is. Anders wordt het iedere dag uit eten. We verlaten El Calafate. Na ongeveer 200 kilometer komen we op een onverharde weg. Het eerste wat we zien is een wandelende steen: een Amarillo. Het is pas het tweede levende gordeldier dat we in zuid Amerika zien. De guanaco’s zijn ook weer terug. 80 Lange kilometers hobbelen we ongemakkelijk op de grindweg. Er zijn plekken zonder grind en plekken waar je diep in het grind zakt. Dat heeft een vrachtwagenchauffeur ook ondervonden. Hij is druk aan het scheppen om zijn wiel weer vrij te krijgen. We komen de laatste dagen meerdere Nederlandse overlanders tegen. Zo ook bij het tankstation. Ze willen wel een bod doen op onze Reisboeddha, maar no way! Een Boeddha (ver)koop je niet. Die krijg je. En nog geen kwartier later voelen we dat Boeddha & Sint Christopher ons nog steeds goedgezind zijn. We komen bij een gasbijvuller aan en daar staat een Belgische camper. De Belgen hebben hun flessen net laten bijvullen en zijn zo aardig om hun adapter aan ons te lenen zodat onze flessen ook gevuld kunnen worden. Onze redders voor de komende weken. Wat een geluk hebben we! ‘s-Avonds zien we Jan weer. Het is heerlijk weer en tot laat zitten we buiten. Navraag bij de lokale bevolking en uitgebreid “op-googelen” leert ons dat je in de zomer de Rio Mayer niet met de auto kan doorkruisen. We besluiten om bij paso Roballos de grens over te gaan. Hierdoor rijden we nu over een grindweg door een vallei door het Andesgebergte. Het is wederom prachtig weer en we genieten volop van de omgeving. We zien Nandoes, paarden, koeien, schapen veel vogels en guanaco’s.

We eindigen op een heerlijke camping aan een rivier waar ook een leuk Frans overlanderstel staat. We zijn hier niet weg te slaan, zo’n relaxte plek en het is ‘s-morgens zulk lekker weer. We vertrekken pas om half 1 voor onze eerste etappe op de Carrera Austral. Het is prachtig, vooral het punt waar 2 rivieren samenkomen. De mannen hebben hier veel plezier met hun elektronische speeltjes. Toevallig hebben we allebei dezelfde drone. Benieuwd wat voor beelden onze drone gemaakt heeft. Moet wel mooi zijn. Na een heerlijke koffie van Jan gaan we weer ieder ons eigen weg in de wetenschap dat we elkaar zeker weer gaan zien. Wij rijden richting Chile Chico, 140 kilometers over gravel met waanzinnige uitzichten op Lago General Carrera. We gaan Argentinië oversteken, omdat we hopen dat het pakketje aankomt bij Sandra & Alejandro in Caleta Olivia en we hebben bedacht dat we toch de rockhopper pinguïns willen zien in Puerto Deseado waar we al eerder zijn geweest. Het is zo fijn als je veel tijd hebt!