Ripio, ripio en nog eens ripio

Route 18 januari tot 31 januari 2019

Van Perito Moreno naar El Bolson

Cumulatief gereden kilometers: 20.268

Totaal dagen van huis: 144

Bzzz bzzzz bzzz. De wekker gaat! We waren vergeten hoe dat klinkt, maar we moeten om 7:45 verzamelen voor een expeditie naar de rockhopper Pinguïns. Niet veel later scheren we over het water, rechtstreeks op ons doel af: Islas Pingüino. De groep eilandjes heet zo, omdat er 50.000 Magellanic Pinguins leven. Dat is te merken als we van de boot afstappen, overal zien we de waggelende pinguïns. De jonkies staan met een open snavel naar boven te kijken. De kleine pinguïns hebben al een volwassen vacht. Deze zit onder hun donzige kindervacht die nog niet is afgeschud. De diertjes hebben het, met twee dikke lagen kleding aan, snikheet. Verlangend naar koelte hyperventileren ze met hun bek open. Volwassen pinguïns waggelen  van de vuurtoren, via een pad naar het strand. Dit pad is aangelegd door vroegere vuurtorenbewoners en wordt nu intensief door de pinguïns gebruikt. Wij mogen er niet op en lopen daarom naast het pad, tussen de rotsen, richting de vuurtoren. Op het strand ligt een enorme groep zeeleeuwen. Chantel, onze gids, vertelt ons dat de zeeleeuwen vroeger werden gevangen om hun olie. Deze olie zorgde ervoor dat de vuurtoren bleef branden. Nu zijn er gelukkig zonnepanelen geplaatst, maar door slecht onderhoud brandt de vuurtoren niet. De pinguïns zijn niet bang voor mensen, waardoor we ze van heel dichtbij kunnen bekijken. Als we wat rotspartijen verder zijn, zien we waar we voor gekomen zijn: De rockhopperpinguins. De volwassenen zijn prachtig zwart met rode ogen, gele wenkbrauwen en de kenmerkende gele kuifjes. Ze hoppen in een rijtje over de rotsen naar beneden.

Ze zijn op weg naar het water, maar geen van de pinguïns duikt erin. Het lijkt wel of ze koud water vrees hebben. Dan spotten we twee zwemmende zeeleeuwen. Zolang die er zijn, zal er niet in het water gedoken worden, dus we gaan verder met ons rondje over het eiland. “Kijk uit!” Roept Chantel. Rakelings over ons hoofd scheert een grote vogel. We worden aangevallen!!! Deze ‘albatros look a like’ heeft indrukwekkende poten en een angsaanjagende snavel. Die wil je niet met hoge snelheid tegen je hoofd krijgen. Als Brabantse feestgangers vervolgen we ons rondje zwaaiend met de armen in de lucht. We spotten nu ook de reden waarom de vogel zo agressief is. De jonkies zitten op de rotsen en op het kiezelstrand. Ze zijn een makkelijke prooi. Op het strand aangekomen, zien we tussen de vele vele vele sealions twee elephantseals. Eén gaat het water in, de ander blijft lekker in de zon liggen. Er leven hier alleen maar mannetjes seals. Het zijn verstoten oude mannen en jonge mannetjes die hun geluk nog bij de vrouwtjes mogen beproeven. De vrouwtjes en ‘the lucky males’ bevinden zich op reproduction rock, waar we later langs zullen varen. Eerst picknicken we tussen de pinguïns. Chantel leert ons aan de hand van restanten van dode vogels nog meer over het dierenrijk. Er ligt bijvoorbeeld een vogel die (in leven) een enorme spanwijdte heeft. Hij vangt jonge pinguïns door ze eerst het water in te jagen, dan slaat hij ze bewusteloos met zijn grote snavel om vervolgens het beestje te verdrinken en op te eten. In het zonnetje varen we weer naar ‘huis’.

Met ons tiny huis rijden we naar de andere kant van de Andes zodat we de voorspelde windkracht 9 en 10 mislopen. We overnachten op “camping Raoul”. Hier zijn we eerder geweest en we worden hartelijk ontvangen. We hebben toen gebruik gemaakt van de tuinslang om de remmen goed af te spoelen. Dat was hard nodig. Als we dit keer terugkomen van een wandeling heeft Raoul voor ons de remmen en wielen schoongespoten. Super aardig! Als we in ons beste Spaans een gesprekje aanknopen over zijn kippen, rent hij het kippenhok in om eieren voor ons te rapen. 90 procent van wat hij zegt is voor ons onbegrijpelijk, maar ”Who cares?”, toffe vent! Als echte Dakarveteranen rijden we over de grindweg naar Chili. Het valt weer op hoe groen Chili is in vergelijking met Argentinië. De hobbels en wasborden hebben er voor gezorgd dat de highjack voor op de auto gevaarlijk los is komen te zitten, ook heeft de bullbar weer moeren verloren. We fixen het bij de grens en rijden veilig verder over de Carretera Austral. Het is vandaag kamikaze dag. En deze keer zijn wij niet de kamikazes. Een amarillo rent vlak voor A₃, een stier loopt opeens de weg op, een kudde geiten doet hetzelfde en de honden blijven vandaag midden op de weg zitten. We raken niets en ontwijken ook nog ter nauwe nood een landslide. Zulke rotsen wil je niet tegen je voorruit of op je zonnepanelen hebben. Zonder brokken vervolgen we onze weg. Het wegdek van de Carretera Austral verandert in asfalt, heerlijk even geen ripio: ‘geen gehobbel geen getril’. Tegen een strakblauwe achtergrond met groene bergen rijden we langs meren en rivieren en steken beekjes over. We picknicken in de zon. Het is genieten. Onderweg bezoeken we een plek waar in de ijstijd 1,5 kilomter dik ijs lag. Nu zijn er handafdrukken te zien afkomstig van ceremonies duizenden jaren geleden. De oudste afdruk is 3000 jaar geleden gemaakt. Nog indrukwekkender zijn de bomen die in Parc Nacionale Pumalín staan. Deze weten ook al 3000 jaar te overleven. Heel wat anders dan de restanten van de bomen die we zien als we een vulkaan opklimmen. Deze is 10 jaar geleden uitgebarsten en rookt nog. De klim is stijl. Duizenden traptreden lopen we op. De krater is niet heel bijzonder, maar de uitzichten onderweg zijn waanzinnig.

Zeer indrukwekkend is ook de leegte die we zien als gevolg van een mudslide ruim een jaar geleden. De weg is bijna helemaal hersteld, maar naast de weg is een lege vlakte zonder leven, waar omgevallen bomen nog liggen. Het is een lang en breed gebied. De mudslide moet enorm geweest zijn en heeft grote schade aangebracht.

De Carretera Austral verandert weer in een grindweg en met tientallen haarspeldbochten klimt A₃naar boven. We wanen ons in de Amazone. Water valt langs de rotsen naar beneden, enorme groene bladeren hangen over de weg. Dit is het nationaal park Quelat. We beginnen aan de trek naar de hanging glacier. Met behulp van boomwortels en stenen vinden we onze weg naar boven in deze jungle. We zien veel soorten mos, planten en bomen en horen vogels zingen terwijl we de modderpaden en watertjes bedwingen. Eenmaal boven hebben we een prachtig uitzicht op de gletsjers. Het is ons niet duidelijk of er sneeuw of stoom van de gletsjers naar beneden komt, maar het is interessant om te zien. We kamperen op een even mooie plek aan het Puyuhuapi fjord. We hebben weer genoten van Chili, via Futaleufu pass gaan we terug naar Argentinië en belanden op een heerlijke plek. Deze camping is voor ons een snoepwinkel. We drinken een heerlijke fles wijn van de eigen wijngaard leeg. Als de eigenaar in de gaten krijgt uit wat voor limonadeglazen we deze prijswinnende wijn drinken, krijgen we snel ‘echte’ glazen. We genieten van de lamsravioli en nemen twee porties mee voor in de vriezer, samen met huisgemaakte dipsaus en gerookte forel in olie. Naast al deze lekkernijen is het uitzicht prachtig en schijnt de zon vol op. Wat wil je nog meer?

Toch besluiten we om verder te gaan en vervolgen we onze weg naar het noorden. Via Parc Nacionale Alerces komen we aan op onze eerste tussenstop waar we onverwacht enkele dagen zullen blijven. Het is hier tussen de schapen zo relax. We zijn op een farm van wel 100 hectaren groot. A₃staat aan een riviertje. Het land is van een zeer behulpzaam leuk stel. Klaus en Claudia vertellen mooie verhalen over hun wereldreis per motor begin jaren 80 en hun ervaringen als immens populaire cabaretiers.

We besluiten te blijven en genieten van de zon, zorgen dat alle bouten en moeren weer vast zitten en nooit meer loskomen. We slopen de tafelpoot tijdens de grote schoonmaak, maar deze wordt de volgende dag vakkundig gemaakt. Over enkele dagen zullen we verder reizen, op weg naar Mendoza waar de volgende wijngaarden liggen.