Water!!

Route 21 mei tot 7 juni 2019

Van Quitilipi naar Buenos Aires

Cumulatief gereden kilometers: 41.215

Totaal dagen van huis: 271

Volgens eerdere recensies is deze camping ook in het regenseizoen te bezoeken, dus slaan we zonder er echt bij na te denken rechtsaf, de modderweg op. Oeps, we zakken een stuk dieper weg dan verwacht. 4×4 en Diff-Lock aan. A₃ zoekt al slippend en glijdend haar weg, maar het blijkt ondoenlijk. Af en toe glijden we zijwaarts op het weggetje, de modder zit binnen no time tot op het dak. We achten de kans dat we een droge camping bereiken die open is, heel klein. Maar wat nu? Als we keren op deze smalle ‘weg’ staan we zeker vast en om dan uit te stappen en te gaan duwen is echt een heel slecht idee. Dan maar in haar achteruit. A₃ volgt netjes haar eigen sporen. We slingeren een kilometer lang, exact de zelfde weg terug als de heenweg en zoeken een droog plekje op, om bij te komen van dit modderbad.

Dit belooft wat voor de weg door de wetlands van Argentinië. De beschrijvingen van de weg zijn baggerslecht. Na onze modderweg-ervaring zijn we op alles voorbereid. We vragen aan de lokale bevolking de staat van de weg: “Bueno!” is het antwoord, dus we gaan ervoor. Inderdaad is de weg een eitje vergeleken bij het modderbad. We slalommen om de kuilen en af en toe glijden we door modder. Geen enkel probleem voor team A₃ en zo bereiken we ons voorafje op de Braziliaanse Pantanal: Parc Nacionaal Iberá. Later die dag wandelen we door het ‘bos’ bij de wetlands. We wilden capibara’s spotten, maar dat is geen uitdaging. Je struikelt over die beesten, die blijkbaar geen angst voor mensen hebben. Boven ons zit een groep brulapen hoog in de bomen. Ook die trekken zich weinig aan van onze aanwezigheid. Het wild zwijn denkt hier anders over. Terwijl we de camera in de aanslag brengen, komen de kleinkinderen van onze medetoeristen gillend aanrennen. Weg wild zwijn. Wij hebben wel lol met de twee bijdehante jochies. De volgende dag zitten ze samen op de punt van de boot kaaimannen te tellen: 101, 102, 103…. Het zijn er ongelooflijk veel. Het is de eerste zonnige dag sinds 5 dagen, dus iedere kaaiman uit het gebied is aan het zonnebaden. De capibara’s scharrelen naast de kaaimannen rond. Niet onder de indruk van de bekken met scherpe tanden. Plons, plons, plons… we horen iets lopen. Dan zien we de grote oren van het moerashert. Tot aan haar buik loopt ze door het water, verscholen in het hoge gras. Later spotten we in de verte ook nog een mannetje met een prachtig gewei. Na de zonsondergang genieten we bij de open haard na van deze heerlijke dag op het bootje in de zon, waar we tussen de kaaimannen door vogels en herten probeerden te spotten. Voor de afwisseling stappen we de volgende dag op een paard om de omgeving te verkennen. Dit wordt een klein rondje want Stella, het paard waar Annelies op zit, heeft trek en geen zin om door te lopen. Op haar gemakje slentert ze, eet ze en doet ze vooral waar ze zelf zin in heeft. We zien nog wel twee uilen en een grote andere roofvogel terwijl we door middel van een kletspraatje met de gids ons Spaans oefenen. De weg naar de wetland staat vol herdenkplekken met rode vlaggen voor de lokale Robin Hood, Antonio Gil. We passeerden zelfs het bedevaartsoort voor de man die uiteindelijk ter dood veroordeeld is. De legende vertelt dat Gil zijn beul heeft gevraagd hem te begraven waardoor hij niet zou eindigen als voer voor wilde dieren. Als de beul dit zou doen zou zijn ernstig zieke zoon genezen. De beul heeft hem begraven, zijn zoon is genezen en Antonio Gil is een heilige geworden.

Via een tussenstop in Paraguay waar we heerlijk een paar dagen relaxen op de bekende overlanderscamping “Hasta la pasta” vertrekken we naar Brazilië. We betalen bijna 800 duizend (127 euro) voor een paar broodjes in plaats van 8 duizend Guarani’s. We zijn de laatste tijd zo vaak van valuta veranderd, dat we af en toe de kluts kwijt zijn. In de totale ontspanningsmodus waar we ons bevinden, rijden we rond half 11 weg. A₃ laten we nog even wassen om dan echt op pad te gaan. Acht maanden geleden zorgden we altijd dat we in de ochtend bij grensovergangen arriveerden, zodat we geen tijdsdruk voelden om voor het donker een slaapplek te vinden. Na bijna 20 grensovergangen en 40.000 km, wordt je makkelijker en zo komt het dat we pas rond vijven in de drukke, lelijke grensstad arriveren, waar we aansluiten in de files voor de shoppingmall’s. We staan meer stil dan dat we rijden. Het is een chaos en we krijgen het voor elkaar om ‘opeens’ in Brazilië te rijden zonder de 
grensposten gezien te hebben, laat staan dat we gestopt zijn. De zon is uren geleden al ondergegaan. Een Braziliaanse beambte legt in het Portugees uit waar we moeten zijn. We keren, rijden weer terug naar Paraguay waar de beambten ons een short cut wijzen en binnen no time zijn wij en A₃ uitgestempeld. In Brazilië gaat het net zo soepel en uiteindelijk rijden we half 9 de camping op in Foz de Iguaçu. We zijn hier natuurlijk om de beroemde watervallen te bewonderen. Met korte broek, slippers en poncho aan, staan we op een ponton te wachten op de Zodiac die ons vandaag dichtbij deze watervallen gaat brengen. Gisteren waren we zeiknat en ijskoud geworden, omdat we zo nodig ‘op’ en onder de waterval moesten lopen, dus vandaag zijn we beter voorbereid. Onze medepassagiers zijn net zo goed voorbereid. De schipper ziet dit als een vrijbrief voor een speelkwartier. We plonzen in iedere golf, varen ongeveer onder de watervallen door, nemen scherpe bochten en eindigen met een laag water in de boot. Tijdens deze pretpark waardige attractie hebben we ook nog even stil gelegen om de enorme vallende watermassa te bewonderen. De zon zorgt voor een prachtige regenboog waar we onderdoor varen. Het geluid van de watervallen is enorm. We zijn erg onder de indruk. Morgen de Argentijnse kant bewonderen! We vonden dat het in Brazilië al goed geregeld was, maar nu we over de paden in Argentinië lopen zijn we nog meer onder de indruk. Van de kaaiman die naast het bruggetje ligt, kijken we niet meer op. Er vliegen prachtige volgens in het park. Ook lijkt het af en toe of we in de Apenheul lopen. Het pad is vlak boven verschillende watervallen gemaakt. Je wordt hier aan de Argentijnse kant ook helemaal niet nat. Het is de derde dag dat we de watervallen bewonderen en zijn nog steeds verbaasd van de hoeveelheid water en de kracht waarmee het naar beneden dendert. Het is jammer dat de zon het volledig laat afweten, maar buiten dat is het fantastisch.

De laatste etappe van onze eerste ronde Zuid-Amerika brengt ons naar Buenos Aires. De route staat bekend om corrupte agenten. Dit hebben we vaker gehoord, maar zelf hebben we nauwelijks last gehad. We worden wel vaak stil gezet. Meestal vinden ze het gewoon leuk om een praatje te maken of de auto van binnen te bekijken. De naam ‘De Jong’, doet het ook altijd goed bij de voetballievende Zuid Amerikanen. Vaak vragen ze om de documenten van auto en chauffeur. Deze agent begint ook met de vraag naar documenten, maar is daar niet erg geïnteresseerd in. Dan vraagt hij of we veiligheidshesjes bij ons hebben. We houden ons van de domme ‘no entiendo’. Dan vraagt hij of we een brandblusser hebben. Die ligt voor het grijpen, dus laten we hem trots zien. Dit is de eerste keer dat er echt gezocht wordt naar dingen die niet kloppen aan de auto. En ja hoor, de productiedatum op de brandblusser is van 2014 en dat is te oud volgens meneer de agent. Vincent moet mee naar een achteraf hokje. Met behulp van Google translate laat de agent weten dat er een boete van 3000 peso’s moet worden betaald. Por qué? Es nuevo. Brandnieuw meegenomen uit Nederland 9 maanden geleden. De boete wordt bijgesteld naar 2000 pesos. “No entiendo”. “Do you have a colleague who speaks English?” Vincent houdt zich goed van de domme. De beambte geeft het op. We rijden lachend verder naar Buenos Aires. Daar toch maar even navragen wat de regels zijn met betrekking tot ouderdom brandblusser.