Dan and the Viking!

Route 20 November tot en met  21 December 2019

Van Kazungula tot Lusaka

Cumulatief gereden kilometers in

Afrika:      9.597

Zuid-Amerika: 47.660

Totaal dagen van huis: 468

We zijn in Zambia! Overal staan mannetjes die druk gebaren maken om ze te volgen. Deze zogenaamde “fixers” willen je helpen om soepeltjes de grens over te komen. Eerst tegen woekerprijzen dollars wisselen voor Kwacha en daarna van de ene naar de andere balie de administratie regelen. Het is een heel circus, maar we worden goed geholpen bij deze onoverzichtelijke grens. Uiteindelijk komen we deze uitdagende grensovergang inclusief ferry overtocht goed door en niet veel later staan we bij dé bandenreparateur van Livingstone.

We raken aan de praat en als wij uitleggen dat we lang hebben gespaard voor deze reis, kan hij dat niet begrijpen: “Maar wat dan als jullie overleden zouden zijn voor de reis begon?” Dan was het spaargeld naar familie gegaan. Hij schudt zijn hoofd… hoe dom kan je zijn, om zo’n risico nemen. Het is toch echt beter om je geld direct uit te geven. Onze Noorse overland-vrienden vertrekken vandaag uit Livingstone, dus we doen snel even een koffietje samen. Vanuit de Shoprite horen we op ons terrasje de kerstliederen van Mariah Carry en George Michael luid uit de speakers komen. Kerst en dit warme weer gaan in ons brein moeilijk samen, maar het is alweer eind november en hier en daar zien we de eerste kerstbomen en kerstmannen verschijnen. Dat is toch wel wat anders dan onze kerst van vorig jaar. Toen was het koud en guur in Patagonië. Hier is het warm en droog, zo droog dat als we de Victoria Falls gaan bekijken deze eruit zien als de Grand Canyon.

Maar niet heel Zambia blijkt kurkdroog te zijn. Toevallig zijn we precies in Zambia als tien miljoen vleermuizen migreren vanuit Congo naar Kasanka NP. Dat willen we wel zien, maar het plan valt bijna in het water. We informeren naar de toestand van de wegen in het park en wat de beste plek is om de vleermuizen te zien. De weg is “ok” wordt gezegd, wel moet je een stukje door de rivier lopen. “Kan dat op slippers?” “Ja hoor, geen probleem.” Daar gaan we dan, we rijden.. nee glijden een klein half uur door de modder van de camping naar het uitkijkpunt. Oeps, boem, dat was een kuil en we zakken nu wel heel diep weg. De kuilen zijn niet te zien, we doen zo voorzichtig mogelijk. A₃ doet het geweldig en we komen gelukkig niet vast te staan, maar we besluiten nu alvast om niet tot het eind op het uitkijkpunt te blijven. We willen in het licht terug rijden. Nadat we A₃ in het gras gezet hebben, begint de rivieroversteek. Steve de scout, wacht ons al op. De bodem van het stuk wat we door het water moeten lopen bestaat uit bagger. Hier blijft geen slipper aan je voeten zitten. We waden dus met blote voeten tussen het hoge gras door het water en proberen niet aan slangen en krokodillen te denken. Ons fototoestel en verrekijker zijn we vergeten uit de auto mee te nemen. Veilig komen we aan. De hide is eigenlijk een open grasveldje waar ze wat boomstammen als bankjes hebben geplaatst. Ons worden de bomen in de verte aangewezen waaruit de vleermuizen zullen verschijnen. De scout gaat weer terug door het water om eventuele andere gasten op te halen. Het duurt niet lang of we zien een zwerm vliegende beesten. Het is dat we weten dat het vleermuizen zijn, maar dat kan je met het blote oog niet zien. Was dit het dan? $75,- voor twee personen, een net iets te spannende rit hier naar toe en tot knieën in het water lopen. Mmmm… dit is niet wat we ervan voorgesteld hadden. De scout komt uiteindelijk terug zonder andere gasten. We zitten hier met z’n drieën. Dan begint een geluid aan te zwellen en beleven we hoe het voelt als je miljoenen vleermuizen ziet en hoort vliegen. Ongelooflijk. Ze vliegen voor en hoog boven ons en we kunnen duidelijk de vleermuizen herkennen. Vorig jaar waren het er 10 miljoen. Dit jaar zijn ze nog niet klaar met tellen. Het is bijzonder om hier te staan en de enorme zwerm te zien, maar nu willen we toch weg. Het is ons wat waard om in het licht door het water te lopen en naar de campsite terug te rijden. Steve de scout is het er niet mee eens en zegt dat we moeten blijven. We zien nog een enorme zwerm en hoe bijzonder het ook is, we willen terug. Dit keer zwicht hij. We lopen nog geen twee meter met onze blote voeten in het water als hij plotseling stopt. We volgen zijn blik en ja hoor, een slang. Een dunnetje en waarschijnlijk nog geen meter lang, maar toch. Hij gooit een stuk riet op de slang, maar hij blijft lekker liggen waar hij ligt. Mmm.. voor de zekerheid schoenen aantrekken? Dan loopt hij achter de slang langs, wij zijn niet van plan hem te volgen. Als Steve achter hem staat besluit de slang toch weg te zwemmen. Dapper lopen we met onze blote voeten verder. Als we weer op het droge zijn en schoenen aan hebben vragen we of het dier als een agressieve of giftige slang bekend staat? Hij antwoordt ons dat het mogelijk een kleine python was…In het schemerlicht glijden, hobbelen en slippen we tussen groepen antilopen terug naar de campsite. Daar komen we net voor donker aan en het kampvuur brand al. Hoewel A₃ en chauffeur het fantastisch gedaan hebben, is dit avontuur niet schadevrij gebleven. De koelkast is gevallen en heeft een grote deuk in de tegenoverliggende kast gemaakt. Van het kampvuur genieten we niet al te lang. Een enorme regen/onweersbui breekt los. Wij vluchten A₃ in om daar de eerstkomende uren niet meer uit te stappen. Nu zijn we op onze weg naar Katete. Langs de weg zien we oneindig veel stapeltjes tomaten en emmertjes met uien. Fietsers rijden met enorme pakken houtskool op de bagagedrager. We zien lemen huisjes met rieten daken. Alsof we in de tijd terug gereisd zijn. In Katete is een ziekenhuis waar we misschien werk kunnen vinden. “Reizen jullie samen met die auto?” Vraagt de mevrouw in het tolhokje. We kijken achter ons en jawel hoor. Daar staat de Noorse Defender met Dan & the Viking. Ze blijken al kilometers achter ons te rijden. We gaan op dezelfde camping staan en genieten samen van bier & gin tonic. Zij vervolgen hun weg naar Malawi. Wanneer wij een tussenstop maken bij Coffeeberry mogen we van de serveerster niet betalen. Er is al betaald en een briefje van de Noren verteld ons dat we moeten genieten van de koffie. Wat wil je nog meer als je zulke overlandvrienden hebt? We komen in het ziekenhuis aan, er heerst een serene rust. De mis is nog bezig. We maken kennis met de directeur. Het ziekenhuis heeft dringend een tweede chirurg nodig. Al ruim een jaar doet de enige chirurg alle diensten. Ook nu is hij aan het werk. Na een rondleiding door het nette schone ziekenhuis worden we naar het huis van Joop, een Nederlandse tropenarts, gebracht. We mogen er in de tuin kamperen, superaardig! Zo krijgen we een klein beetje een beeld hoe het is om hier te wonen. We spreken af om alle papieren in orde te brengen. Gezien onze ervaring met Tanzania zijn we iets wat terughoudend, maar als het dit keer wel goed gaat en alle benodigde papieren zijn geregeld, starten we per 1 maart. Spannend! Maar nu eerst naar Nederland. Sinds we in Afrika reizen heeft Vincent buikklachten. In Zuid-Afrika konden ze niets vinden, maar Joop adviseert om toch naar Nederland te gaan om te kijken of Vincent geen parasiet of zo heeft opgelopen. De plannen worden omgegooid, het Nederlandse netwerk wordt aangesproken en voordat we het door hebben rijden we weer in de regen en de kou aan de rechterkant van de weg, naar het ziekenhuis. Er wordt gelukkig niets gevonden, dus weer het vliegtuig in zodat we snel aan het zwembad kunnen liggen om weer te acclimatiseren aan het tropische klimaat en nieuwe plannen kunnen maken voor de komende twee maanden.