Hippo action

Route 5 November tot en met  19 November 2019

Van Kruger NP tot Kazungula

Cumulatief gereden kilometers in

Afrika:      7.035

Zuid-Amerika: 47.660

Totaal dagen van huis: 436

Hey, wat beweegt daar? Snel in z’n achteruit! Ja daar, een leeuwin verdwijnt langzaam in de bosjes. Laten we wachten, misschien heeft ze trek. Daar lijkt het niet op, want ze gaat relax onder een boom liggen. Oh kijk, ze zijn met z’n drieën. Twee andere leeuwinnen lopen naar haar toe. Het zijn kieskeurige dames. De slaapplek is niet goed genoeg en de drie dames lopen samen verder. Ze hebben een hele lichte vacht, zouden het witte leeuwen zijn? Het zwarte kwastje aan de staart, verraadt dat we niet met dit zeldzame subtype te maken hebben. Na maar liefst drie verschillende bomen geprobeerd te hebben, vinden ze uiteindelijk een plek waar ze alle drie tevreden over zijn. Het lijkt er geenszins op dat ze vandaag nog op jacht gaan, dus wij vervolgen onze zoektocht naar een luipaard. Tijdens de lunch luisteren we vakkundig de andere toeristen met gidsen af. De weg bij de rivier moeten we hebben, daar is een moeder met welpen gespot. We speuren iedere tak van grote bomen met de verrekijker af, maar geen luipaard te bekennen. Op een ruime plek zijn twee andere auto’s. Door het gedrag van de Baboons zijn deze ervaren Krugertoeristen ervan overtuigd dat er een luipaard is. En ja hoor, in het bosje waar wij zeker al langs gereden zijn, verschuilt het mooie dier zich. Ons wordt uitgelegd dat als we met drie auto’s om de kat gaan staan, de baboons het luipaard zullen doden, dus rijden we om de beurt langzaam langs het struikgewas om het dier op de gevoelige plaat vast te leggen. Vanaf nu kijken we niet alleen in de bomen, maar nemen we de lage struikjes ook mee. Maar zoveel moeite hoeven we niet te doen. Een safariauto staat stil en daar zien we een luipaard rustig op de grond liggen en een jong in de boom. Drie luipaarden op één dag!!! En kijk daar… een neushoorn die de droge rivierbedding oversteekt. We hebben er tien dagen over gedaan, maar vandaag zien we de big5, zelfs op één dag. Na deze goede spotdag staan we vroeg op om samen met rangers Kruger te voet te verkennen. Tot onze verbazing stappen we de auto uit op ongeveer de plek waar we de twee luipaarden gezien hebben. Met rare sprongen en kreten worden de buffels, die op ‘onze parkeerplek’ staan, weggejaagd. Twee neushoorns sprinten keihard weg als ze ons ruiken. Dan gaan we op pad. De reactie van de neushoorns geeft ons een beetje veilig gevoel, maar het is toch raar om hier rond te lopen. We leren in wat voor struiken en bomen luipaarden zich graag verstoppen en hoe apen en baboons op predators reageren. Deze wandeling hadden we beter op de eerste dag in Kruger kunnen doen. De mannelijke ranger vertelt met veel plezier hoe hij vroeger met z’n vriendjes schorpioenen ving. De andere ranger wordt regelmatig gevraagd of ze olifantenpoep mee naar haar dorp wil nemen, maar ze wil haar baan niet riskeren voor dit wondermiddel tegen menstruatieklachten, bloedneuzen en meer. Veel wijzer vertrekken we naar onze laatste camping in het Kruger aan een waterhole. De temperatuur in het droge Kruger is weer boven de 40 graden, dus wij liggen heel de middag in het zwembad.

Klik, klik, klik, klik.. wie heeft de grootste, wie heeft de snelste? Het lijkt wel een wedstrijdje als we met de andere toeristen in het uitkijkpunt naar de waterhole aan het kijken zijn. Het olifantje wat op Dombo lijkt, de ooievaar die in het water landt, de springende impala. Ieder tafereel zorgt voor een luid geklik van de camera’s. De buffel die vanmorgen vast is komen te staan in de modder ligt er meer dood dan levend bij. Kudde olifanten met kleintjes, buffels, nyala’s, knobbelzwijnen en andere dieren bezoeken het watertje. Als de kudde olifanten de plek verlaten heeft, wordt het stil in het uitkijkpunt, je voelt de spanning in de lucht. De buffel beweegt. Het dier probeert los te komen. Gaat het lukken? Er komen aanmoedigingen van de kant, gevolgd door een blij opgelucht overwinningsgeluid. Na uren in de modder gestaan en gelegen te hebben staat de buffel aan de kant de mensen verbaasd aan te staren en loopt dan enigszins wankel van de poel weg. Iedereen blij. We hebben genoten van het Kruger en nog lang niet genoeg van zuid Afrika gezien, maar besluiten toch om het land te verlaten om te zorgen dat we voor het hoogtepunt van het regenseizoen Botswana en Zambia doorkruist hebben. Max 120 staat er op de borden langs de weg. Het is een tweebaansweg, vol met putholes en zonder vluchtstrook. Koeien, ezels en geiten grazen in de berm. Onmogelijk om hier zelfs maar 90 te rijden, maar de Botswaanse automobilist denkt daar anders over. De rijstijl is compleet anders dan in Zuid Afrika en heeft veel overeenkomsten met de rijstijl die we in Peru meemaakten. Het verbaast ons dan ook niet dat we regelmatig autowrakken, dode koeien en ezels langs de kant van de weg zien. Wij weten ongeschonden Francistown te bereiken waar we onze Noorse overlandvrienden weer zien, die via Namibië naar Botswana zijn gereden. Na onze talloze self drive safari’s in Zuid Afrika besluiten we om het nu totaal anders te doen. Dus nu peddelen we in een kayak met een gids en nog twee mokoro’s met ‘polers’. We voelen ons een beetje opgelaten dat er voor een twee daagse tocht zoveel spullen en mensen nodig zijn. Door de droogte is het lastig kayakken in de smalle kanaaltjes van de Okavango Delta. We moeten zelfs een keer lopen en de kayak achter ons aan slepen. Een hele community is bezig om de exoot Salvinia Molesta te proberen te verwijderen. Het snelgroeiende plantje zorgt dat het water helemaal dichtgroeit. Dat is slecht voor het wild en dus slecht voor het toerisme, de aller aller belangrijkste inkomstenbron. De overheid heeft er nog geen aandacht voor en daarom wordt het werk door vrijwilligers gedaan. Wij ploeteren ons er doorheen. De slierten waterplanten vliegen van de peddel langs ons hoofd. We zien veel zwarte ooievaars waarvan de snavel niet mooi lijkt te passen. Dit zijn de openbilled storks. Later leren we dat ze niet zo geboren worden, maar dat het het gevolg is van de slakken die ze eten. We passeren diverse groepen nijlpaarden. We moeten dan dicht bij elkaar langs de kant peddelen. Buffels kijken ons met grote ogen aan als we in onze gele boten langs glijden. Op onze picknickplek worden ze weggejaagd. Blijkbaar hebben wij meer recht op de schaduw van de bomen. Genietend van de lunch vermoeden we dat we morgen wel blaren en spierpijn zullen hebben, maar hopelijk ook een lekker kleurtje. In de middag wordt een prachtig kamp opgezet en wij baden tussen de olifantenpoep ons zweet eraf. Na een uurtje relaxen gaan we op gamewalk. Met maar 1 ‘ranger’ zonder geweer lopen we over de droge grond tussen de verschillende waters door. Het duurt niet lang voordat we olifanten en nijlpaarden tegenkomen. Voor de zekerheid vragen we even of de gids wel eens aangevallen is. Je hoop op het saaie antwoord “nee, nog nooit” maar we worden getrakteerd op smeuïge verhalen waarbij een Duitse toeriste het leven heeft gelaten en een gids de ontmoeting met een nijlpaard niet heeft overleefd. Ondertussen komt het eenzame nijlpaard, de eenzame zijn altijd het agressiefst, steeds dichterbij. Gelukkig vervolgen we ongedeerd ons weg. Vreemd hoe oerstom we het vonden dat een stel Franse toeristen hun auto uitstapten in de Beekse bergen en wij nu te voet door de Botswaanse wildernis lopen. We zien een bushbuck, giraffen, buffels, zebra’s, red hartenbeesten, gieren, een kraanvogel en visarenden. We zijn ook weer wijzer geworden. Door de poep van geïmporteerde Angoleaanse olifanten hebben ze in de Delta nu ook palmbomen. Volgens de gids moeten we snel naar het kamp terug voordat de “king van de jungle” op jacht gaat. Al is hij niet bang voor zijn eigen hachje, want de leeuw ziet onze witte huid toch eerder. Als we terug naar het kamp gaan lopen de olifanten ook die kant heen. Één van onze ‘poler’ heeft net een visje gevangen, maar dat is te weinig voor het avondeten. Tijdens de snikhete ochtendwandeling zien we veel leeuwensporen, een nijlpaard die op de kant aan het grazen is, kudu’s, zebra’s en een ooievaarsfamilie. We zijn blij als we weer gaan kayakken. De blaren en spierpijn vallen alles mee en we peddelen lekker met de stroom mee, heerlijk. Dan zien we rechts van ons een groep Nijlpaarden in het water en links van ons een eenzame nijlpaard op de oever. De groep geeft geen problemen, maar de eenling wordt zeer onrustig als hij ons ziet. De gidsen sturen ons naar de andere kant van het water, als we daar stilliggen en omkijken zien we het reusachtige dier in volle vaart onze kant heen rennen. Op dat moment wil je maar één ding….. vluchten! Keihard weglopen op de kant of peddelen door het water, maar we moeten stil blijven liggen. Ons hart gaat snel tekeer. De gids slaat met zijn peddels op het water. Het beest betreedt het water en kijkt niet blij. Door z’n tanden lijkt ie op een vampier. Wat moeten we doen?? De gids maakt zich zo groot mogelijk en vaart naar het enorme beest toe. Afwisselend peddelend en slaand op het water. Het lijkt erop dat het nijlpaard eieren voor z’n geld kiest en richting de groep gaat. De ene poler zegt dat we snel verder moeten peddelen, de ander zegt dat we aan de kant moeten blijven liggen. Da’s duidelijk.. we gaan voor het advies van de oudste en blijven liggen. Sowieso zitten we een beetje vast in het Salvinia en komen überhaupt niet snel weg. Opgelucht halen we adem als we eenmaal verder zijn gekayakt en niet meer worden achtervolgd. Al rijdend richting Zambia steekt er een groep olifanten de snelweg over, ook worden we getrakteerd op zebra’s. We picknicken onder een baobab. Later houdt een politieman ons staande. We blijken niet gestopt te hebben bij een stopbord. Sorry, sorry en we mogen weer verder. Op een leuke backpackerscamping van een blanke Botswaner leren we al zittend bij het kampvuur meer over de lokale cultuur. Tijdens onze kayaktocht vonden we één van de gidsen behoorlijk onbeschoft en dat kunnen we nu iets beter plaatsen. Langs de Zimbabwaanse grens rijden we over de hunterroad naar de grens met Zambia. Via Facebook en John, de eigenaar ban het kayakbedrijf, zijn we gewaarschuwd dat je niet door bepaalde stukken ‘zand’ moet rijden want dat is klei en al menig huurauto is daar vast in komen te zitten. We kunnen de meeste stukken ontwijken, maar nu rijden we op een smal stuk en moeten er echt doorheen. We volgen John’s tip op, zetten A₃ in low-gear en rijden langzaam de kleiput in, maar dat valt tegen, we staan vast. Hadden we nog maar onze mudbanden. Maar zoals altijd laat A₃ ons niet in de steek en vindt ze haar weg door de klei. De hunterroad bezorgt ons wel de eerste lekke band in 14 maanden. Deze wordt gewisseld en bij een bandenreparatieshop langs de weg in Livingstone gerepareerd. Op naar de volgende 14 maanden.