Another day in paradise

Route 14  januari tot en met  28 januari 2020

Van Swakopmund tot Mount D’urban

Cumulatief gereden kilometers in

Afrika:     15.058

Zuid-Amerika: 47.660

Totaal dagen van huis: 506

Voorzichtig klauteren we omhoog. We kijken goed waar we onze handen en voeten neerzetten, want de waarschuwingen van Anna & Björn voor schorpioenen en slangen hebben we goed in ons opgenomen. Net voor onze aankomst hebben ze een puffadder uit de gezamenlijke badkamer moeten verwijderen. En het verhaal dat Anna ‘s-nachts wakker werd met twee spitting cobra’s in haar slaapkamer zijn we ook nog niet vergeten. Ondanks dat, klimmen we dapper de rotsen op en volgen de rode stippen die ons de weg van de Zebra track wijzen. Zebra’s zien we niet, maar het uitzicht is iedere zweetdruppel meer dan waard. Een prachtige warme wandeling. We snappen al die mensen met daktent-auto’s die drie weekjes vakantie vieren in Namibië heel goed. Wat een heerlijk en makkelijk land om doorheen te rijden. De uitzichten zijn adembenemend en afwisselend. Zelfs vanaf de gecko throne kan je uren van de uitgestrekte vlakte met jakhalsen, zebra’s en ander wild genieten. De buitendouches in Namibië zijn sowieso geweldig, lekker douchen in de zon. En af en toe, heel af en toe, wanen we ons in Zuid Amerika. Niet alleen omdat het landschap Argentijns aandoet, de braai continu vol ligt met grote stukken vlees, maar ook door de mensen! Bij Gecko camp organiseren Björn & Anna een spontane braai waar iedereen wat eten meeneemt en we voor het eerst een heerlijk, vers geschoten scharrel zebrabiefstukje eten. In Windhoek hebben Ksenia & Dio hun huis en achtertuin beschikbaar gesteld als B&B en camping. Eén en al gezelligheid, we spelen Jinga met een local en ons bezoek wordt afgesloten, zuid Amerikaanser kan het niet, met knuffels en de bekende foto bij A₃. Het heeft ongetwijfeld meegeholpen dat Dio Angolees is en jaren in Brazilië heeft gewoond. De reden dat we in Windhoek beland zijn, is omdat onze kleding die we lang geleden uit Nederland hebben meegenomen, inmiddels gereduceerd is tot draadjes die nog net aan elkaar hangen. Prima voor op de camping, maar om te zorgen dat we er, als we aan het werk gaan, wat representatiever uitzien, lopen we in de snikhete zon vol goede moed naar een airconditioned Mall. Uren later hebben we alle inkopen gedaan en voldaan lopen we weer richting A₃.Het papierwerk om in het ziekenhuis in Zambia aan de slag te gaan, is nog niet geregeld. Gelukkig hebben we ook nog geen afzegging gehad, dus we gaan er vanuit dat we in maart aan de slag kunnen. Tot die tijd genieten we van het vrije leven en de natuur. Zo kijken we tijdens een lunch in Walvisbay naar vogels die aan het vissen zijn, zien we een zeeleeuw langs zwemmen en bewonderen we flamingo’s die paraderen door het lage water. In Swakopmund eten we de lekkerste pizza sinds we Brazilië verlaten hebben en met A₃ rijden we over de Spreetshoogte pass, waar we getrakteerd worden op magistraal uitzicht. In het prachtige landschap van Namibië proberen we zoveel mogelijk hikes te doen, maar het wordt steeds heter. Toch proberen we het nog een keer. Met de Spitzkoppe op de achtergrond lopen we tussen grote rotsen. Snikheet, geen schaduw, maar er schijnt een rockpool te zijn. Even de rotsen op klimmen voor een kleine verfrissing. Mmmm… we zijn met dit weer echt niet zo kritisch op het zwemwater, maar dit keer slaan we toch maar even over. Na deze mini domper worden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel en zijn we het alweer vergeten. Als we de volgende dag deze plek verlaten zien we duizenden witte vlinders vliegen en ezels en koeien smullen van de ontelbare gele bloemetjes waar de berm vol mee staat. Op de plek van onze volgende bestemming heeft het goed geregend en alle rupsjes zijn in vlinders omgetoverd. Daar wandelen we zoals gewoonlijk in de brandende zon, dit keer naar een wijnhuis om lekker te lunchen en wijn te proeven. Dit blijkt de volgende mini domper. Het wijnhuis is net gesloten en gaat pas maandag weer open. Dit zijn de teleurstellingen waar je als reiziger mee moet dealen. Maar niet getreurd, we zijn op weg naar dé toeristische attractie van Namibië: de duinen van de Sossusvlei. Hier worden de plaatjes gemaakt die in alle toeristenboekjes staan. Het duinlandschap van Brazilië is één van onze hoogtepunten van onze reis, hoe zouden we dit landschap vinden? Eerst een nachtje slapen en dan de volgende dag op pad. Rond 4 uur worden we wakker van de wind, het stormt keihard, een echte zandstorm. Met dit weer gaan we echt niet een duin beklimmen en we doen snel onze ogen weer dicht. Wij besluiten een middagje van het zwembad alias zandbak te genieten en een dag later rijden we, nadat we de banden naar 1 bar hebben laten leeglopen, met A₃ door het mulle zand. De zandweg is voor A₃ geen beproeving, het beklimmen van de duin voor ons daarentegen iets meer. Over de rand van de duin banen we ons een weg door het gloeiend hete rode zand. De zon schijnt al flink en op de top van de eerste duin besluiten we dat we big daddy prachtig zien en daar niet persé op hoeven. Onder ons ligt de deadvlei. Daar valt nooit regen en toch heeft een vogel besloten om daar z’n nest in één van de dode bomen te bouwen. We genieten van de prachtige omgeving, maken foto’s met onze nieuwe camera en gaan verder naar de volgende berg zand. Dune 45 wacht nog op ons. Deze is minder stijl en door Annelies snel bedwongen. Aan de voet van de duin is een picknickplaats, dus een mooi moment voor een vroege lunch. Een slang schiet razendsnel zijn hol in als hij ons aan ziet komen. Wij hadden het dier helemaal niet opgemerkt. Helaas verdwijnen de strontvliegen niet en na veel om ons heen meppen, eindigen we genietend van een broodje kaas met mosterd, met de airco aan in A₃.