De cirkel is rond

Route 28 januari tot en met 21 februari 2020

Van Mount D’urban naar Stellenbosch

Cumulatief gereden kilometers in

Afrika:     17.410

Zuid-Amerika: 47.660

Totaal dagen van huis: 530

Het wordt 43 graden vandaag. We kijken elkaar aan en ondanks dat we op een prachtige plek ons kamp hebben opgetuigd, besluiten we verder te rijden. Lekker in de airco naar het winderige Lüderitz, waar vroeger diamanten werden gevonden. Ten zuiden van het Duitse stadje is nog steeds een groot verboden gebied waar men naar diamanten speurt. Onderweg worden we getrakteerd op prachtige uitzichten. Rode bergen die mooi afsteken tegen de blauwe lucht en ondanks dat het hier nauwelijks regent staan er grote groene pollen en bomen. De grindweg tussen gigantische rotsen maakt plaats voor een asfaltweg. Grote vrachtwagens rijden ons tegemoet. Die zullen toch niet vol zitten met diamanten? Inmiddels rollen we tussen de zandduinen door en belanden we in een soort maanlandschap. Tussen het droge rotsige landschap zien we de witte koppen van de golven van de Atlantische oceaan. Als we aan deze ruige kust uitstappen in ons zomerse tenue veranderen we bijna in ijssculpturen. Snel weer de auto in! We genieten verder vanuit de auto van de prachtige uitzichten en maken dan rechtsomkeert. Het asfalt verandert weer in grind en de koude Atlantische wind maakt plaats voor de brandende woestijnzon. In deze hete zon laten we onze banden voor de zoveelste keer leeglopen om soepel over het grind te rijden. Een Duitse motorrijder die samen met zijn vrouw en zoon Namibië aan het ontdekken is, stopt om een praatje te maken. Hij wordt tijdens het gesprek wat onrustig, want zijn familie zou hier nu met de huurauto ook wel moeten zijn. Hij keert om en wij laten de banden verder leeglopen en volgen hem. En ja hoor… pech onderweg… die band kan echt niet meer gebruikt worden. De band is al losgemaakt, maar oh, wat kijken ze er moeilijk bij. Ze krijgen de auto niet genoeg opgekrikt om de band eraf te halen. Geen nood, met onze 16 maanden reis-ervaring weten wij exact waar de kleine krik gezet moet worden, zodat je de auto wel hoog genoeg krijgt. Vijf minuten later heeft Vincent samen met de zoon de band gewisseld. Een blije familie en wij zijn blij dat we hebben kunnen helpen. Voordat we Namibië verlaten willen we de Fishcanyon nog bewonderen. Het is daar zo droog en vooral zo ongelooflijk heet dat de meerdaagse hike al tijden niet toegestaan is, maar met A₃ is het goed te doen en genieten we van het bijzondere landschap. Via een prachtige slingerende weg langs de oranjerivier, die tevens de grens vormt met Zuid Afrika, arriveren we in het grens- en kuststadje Oranjemund. Ook hier aan de Atlantische oceaan is het weer koud, winderig en mistig. We proberen om vandaag direct de grens over te steken. Het is weekend dus eerst informeren we even of ook de zuid Afrikaanse grens open is en we de papieren voor A₃ daar kunnen regelen. Daar staan we dan, in niemandsland. De Zuid Afrikaanse douanemedewerkers blijken, ondanks de berichten die we gekregen hebben, op zaterdag wel degelijk vrij te zijn en dat zijn nu net de mensen die we nodig hebben om A₃ volgens de juiste regels het land in te krijgen. We zijn Namibië al uit, de zuid Afrikaanse immigratiemedewerker heeft onze paspoorten al voorzien van de benodigde stempels. Wat nu? We laten A₃ natuurlijk niet achter. De immigratiemedewerkster verwijst ons naar de grenspolitie. Deze man begrijpt absoluut niet wat we willen en kijkt ons vooral wazig aan, maar zijn collega vertelt dat hij wel eens heeft gezien hoe een douanebeamte de autodocumenten invulde en zegt dat hij ons wel kan helpen. We kijken toe en merken al snel dat hij werkelijk geen flauw idee heeft wat hij aan het doen is. Gelukkig hebben wij het vaker gezien We leggen hem uit wat hij waar moet invullen, waar hij een stempel moet zetten en welk deel hij maandag aan de douane moet geven. Hij volgt onze instructies en we hopen maar dat we bij de volgende grensovergang geen problemen krijgen. We rijden door naar de slagboom, waar de andere agent, met zijn norse blik op A₃ gericht, vraagt : “Is this a bike?”. We leggen hem geduldig uit dat A₃ geen “bike” is en dan wordt de slagboom geopend en zijn we weer in Zuid Afrika, dit keer met twee doelen: Op het strand verse vis eten en hiken in het cedergebergte. Het cedergebergte is, zoals ze beloven in de boekjes, een hikersparadijs. Vanaf onze basecamp aan de Olifantrivier verkennen we het gebied. We gebruiken rotsen als natuurlijke trap en klimmen tussen groene bomen en struiken via haarspeldbochten naar de waterval. De waterval stelt niet zoveel voor, maar de uitzichten zijn des te mooier. Voordat we in dit prachtige gebied zijn aangekomen, reden we langs de ruige westkust. We lunchten aan de mistige kust tussen de rotsen bij een scheepswrak. Je kan je hier wel voorstellen dat niet ieder schip veilig de haven bereikt. Ook doorkruisten we een prachtig natuurgebied waar A₃ weer even moest laten zien wat ze waard was. Het losse zand was vele malen dieper dan bij de duinen in Namibië, maar het vormde geen enkel probleem. Net als in Namibië zijn er langs de westkust veel gelukzoekers die hopen die ene mooie grote schitterende diamant te vinden. We werden bij een camping in een klein dorpje uitgenodigd om aan te schuiven bij de wekelijkse buurt braai. Daar werden we wegwijs gemaakt in het leven van de diamantzoekers. Toen we ‘s morgens nog even gingen wandelen langs de kust en boodschappen doen, bleven we goedemorgen zeggen. Het bleek dat we zo bijna iedereen uit het dorpje hadden leren kennen bij de braai. Het dagelijks checken van A₃ bewees ook weer z’n nut. We hadden een kleine verstekeling aan boord! De grote oester die we van de eigenaar kregen belandde die avond samen met een zebrashaslick op de braai. Onze eigen surf & turf. Heerlijk! Deze had niet misstaan tussen de geweldige gerechten van het visrestaurant waar we van een voortreffelijke lunch genoten hebben. Nu lopen we langs de rivier over een smal paadje in het zuiden van cederberg wilderness. We genieten van het bloeiende gras en zien boven ons drie duikertjes soepel van rots naar rots springen. Als ze ons zien, kijken ze verbaast hoe wij onhandig over de rotsen heen proberen te klauteren. We volgen de rivier die verscholen ligt tussen het hoge gras en de afgeronde rotsen. Maar soms wordt ons een blik gegund op het heldere stromende water. Zo ook als we er doorheen moeten omdat het pad aan de andere oever weer verder gaat. Het is lekker bewolkt, maar toch breekt het zweet ons uit als we over een afgrond moeten stappen, met alleen een tak als houvast, maar gelukkig gaat dat ook goed. Zal er echt een pool zijn waar we in kunnen? De hike heet de Dias Pool en ook al is het bewolkt, is het toch nog steeds erg warm en kunnen we wel een frisse duik gebruiken. Ondanks eerdere teleurstellingen, hebben we grote verwachtingen. Tijdens heel de wandeling komen we geen mens tegen. Het is zo heerlijk om alleen te zijn in deze prachtige natuur. Genietend van een boterham met kaas rusten we op de rotsen bij de fantastische rockpool en genieten van het frisse water. Wat zijn we toch geluksvogels. De terugweg is natuurlijk net zo mooi en we bestempelen dit als onze beste hike in Afrika tot nu toe. Tsja, nu zijn we dus in het cedergebergte en dat ligt niet zo gek ver weg van Stellenbosch. Unaniem besluiten we dat we Stellenbosch best twee keer aan kunnen doen. Dus we vervolgen onze weg tussen de wijngaarden en citrusbomen. Een paar struisvogels loopt rustig langs de weg en een stelletje secretarybirds loopt statig door de wei. Een antilope springt weg. We zien verkeersboorden die de weg wijzen naar plaatsen als Somersverdriet, Goedgevonden, Langgewens en Welgemeend. Ook Gouda en Middelburg zijn hier in de buurt en uiteindelijk komen we aan in Stellenbosch. Ons rondje zuidelijk Afrika is voltooid en wat is mooier om aan de finish te genieten van een paar heerlijke zuid Afrikaanse wijnen?