Het is drie maanden geleden dat we in Saint Francis Hospital te Katete waren om te ‘solliciteren’. Sindsdien is de communicatie over huis en werk volgens de Nederlandse maatstaven ‘matig’. Maar na bijna 1,5 jaar reizen, zijn we makkelijk geworden. We leven bij de dag en zien wel waar de wind ons brengt… of in ons geval waar de zon ons brengt. Zo kan het dus gebeuren dat we ruim 3000 km van Katete van de zon in Stellenbosch aan het genieten zijn en horen dat het belangrijkste papierwerk geregeld is. Tsja en dan blijkt dat onze Nederlandse mentaliteit nog niet verdwenen is. Afspraak is afspraak. En de afspraak luidt dat we 1 maart 2020 beginnen. Het is inmiddels zaterdag 22 februari. Gelukkig heeft februari dit jaar 29 dagen, dus hebben we een week om ruim 3000 km en 3 grensovergangen te overbruggen. In Europa zou het een eitje zijn, maar voor ons in Afrika betekent dit serieus aanpakken. Net als we aan het inpakken zijn, rijdt er een leuk Nederlands stel de camping op. De verleiding is groot om nog een nachtje te blijven, maar nee.. we gaan! We zijn echter nog niet onderweg en horen dat er rellen in Zambia zijn uitgebroken! In Zambia nog wel, één van de rustigste landen in Afrika. Gelukkig zijn we snel gerustgesteld na wat contact met mensen in Katete en Lusaka en gaan nu echt op weg. 
De kilometers vliegen onder A3 door, we nemen afscheid van de warme woestijnzon en tuffen ‘het regenseizoen’ in. De wolken pakken samen en het duurt niet lang voordat de ruitenwissers full speed aan moeten, de regenboog verschijnt even, maar ook dat duurt niet lang. 
Ondanks dat we nu een soort woon-werk verkeer aan het doen zijn, blijven we ons verwonderen over de prachtige natuur. Zo graast een elandfamilie rustig in de ochtenddauw, een olifant staat met zijn grote oren te flapperen in de berm en roofvogels scheren laag over A3 heen op zoek naar een lekker hapje. Etappe 3 brengt ons in het noorden van Namibië. We hebben een camping uitgezocht waar we nog niet geweest zijn. We rijden de asfaltweg af, een grindweg op, die al snel verandert in een zandweg, die weer verandert in …. zand afgewisseld met grote diepe plassen, modder en drassig gras. A3 mag nog even haar kunsten laten zien in 4×4 modus. Natuurlijk is dat geen probleem, dus zonder oponthoud arriveren we op de natte camping. Daar horen we van de sympathieke eigenaar Hannes dat er de afgelopen 24 uur 100mm regen is gevallen. Wonder boven wonder lukt het toch nog een droog plekje te vinden. We worden getrakteerd op een amarula. Een heerlijk likeurtje. Tijdens de borrel komen we er al snel achter dat we oud-en nieuw gevierd hebben bij de zwager van Hannes. Ook in Namibië is de wereld klein. Zijn zwager heeft heel zijn stamboom uitgezocht en daaruit bleek dat hij Nederlandse roots heeft. Samen gaan ze in het voorjaar naar Gelderland om een foto te maken van het straatnaambordje Boshoffweg. Het regent s nachts nog een beetje door, maar ook de volgende ochtend trotseren we de diepe plassen en het drassige gras met succes. Ring… net als we de goede gravelweg oprijden gaat de telefoon. Shit, we zijn toch niets vergeten op de camping? Maar nee, Hannes belt even om te vragen of we nog problemen met de weg gehad hebben. We vervolgen de tocht naar Katete. Bij de grensovergangen wordt er keer op keer weer vastgesteld dat we geen koorts hebben en dus hoogstwaarschijnlijk geen Corona onder de leden hebben. 
We krijgen tot twee keer toe een preek van een beambte. Eerst omdat we niet gestopt zijn bij een vage stoplijn en ook nog een keer omdat we dachten dat een beambte ons een ‘agent’ wilde aansmeren. Hoe haalden we het in ons hoofd om iemand in uniform niet te vertrouwen. Hoe dan ook, alle grensovergangen gaan soepel en de 5e etappe brengt ons bij Harry en Geke in Lusaka, waar we onze toekomstige ‘leasehond’ Ksara even knuffelen en zoveel mogelijk proviand inslaan. We hebben geen flauw idee wat er in Katete te krijgen is, maar weten wel dat er geen supermarkten zoals shoprite en pick n pay zijn. We pikken bij de espressobar nog even internet om nogmaals te laten weten dat we morgenochtend bij het ziekenhuis aankomen en regelen twee Zambiaanse simkaarten om dan eindelijk om 12:15 te vertrekken voor onze één na laatste etappe richting Katete. 
En dan is het zover, onze laatste etappe. Om eerlijk te zijn hebben we weinig hoop op een goede ontvangst. Zoals de afgelopen maanden gebruikelijk, is er niet op onze berichten gereageerd. Is er een woning voor ons als we aankomen? Naar wie moeten we vragen als we gearriveerd zijn? Via Joop, de Nederlandse tropenarts, weten we dat de directeur ‘on leave’ is en dat de andere chirurg en de hospital administrator op de hoogte zijn van onze komst, that’s all. We gaan er vanuit dat als we ons gezicht laten zien het wel goed komt. We rijden over de Great East road tussen de groene bomen en velden met zonnebloemen Als er twee berichten binnen komen: You are welcome & you will find us. En dan na 538 dagen en 68.738 kilometer zit het reizen er opeens op. We zijn in Katete en rijden het ziekenhuisterrein op. We worden welkom geheten door Fred, de ‘hospital administrator’. Ons toekomstige huis is een nieuwbouwhuis! 
Het is alleen nog niet klaar, nog een week zeggen ze.. we installeren ons in het gastenverblijf en maandag rond 10u mogen we ons melden for duty!
A3discoverstheplanet 