Paramaribo-Macapa

24 september 2018 – 4 oktober 2018

Team compleet! A3 heeft de reis goed doorstaan. De drugshond uit Rotterdam heeft z’n sporen nagelaten, maar die zijn snel weer weggepoetst. Helaas waren wij niet de enige die onze Surinaamse bokshandschoenen geweldig vonden. De handschoenen
hebben het niet gehaald, we moeten het doen met alleen onze Delftblauwe klompen.

We zijn groentjes in het “overlanden”. In Domburg hebben we onze champagne en wijn gedeeld met een Zwitsers stel. Zij zijn nu 2,5 van de geplande 7 jaar onderweg met hun 20 jaar oude Landcruiser. Wachtend op de ferry van Suriname naar Frans Gyana
ontmoeten we een Frans stel, ook met een Landcruiser. Na 6 jaar is dit de laatste grens die zij overgaan. Ze staan te popelen, zoveel trek in een baguette. Het is onze eerste grens. We stellen hen alle (domme) vragen die we kunnen bedenken.

Het avontuur is begonnen en het is overleven, je kan het je anno 2018 niet voorstellen, maar er gaan dagen voorbij dat we geen internet en telefoonbereik hebben. Het is afzien😉. We hebben inmiddels een plan in ons hoofd, we willen in december het zuidelijkste puntje van Argentinië aantikken. Het is daar dan hoog zomer, met hopelijk temperaturen boven 10 graden. We racen Frans Guyana door, maar nemen wel de tijd voor een pitstop bij de Carrefour voor Frans stokbrood en camembert. Zondagochtend komen we bij de Frans/Braziliaanse grens. We hebben een kleine zorg omdat onze huishoudaccu niet oplaadt. De grens is op zondag gesloten, maar Vincent trekt aan iedere deur totdat er 1 opengaat. Super gastvrij
worden we ontvangen. Natuurlijk mogen we van de stroom gebruik maken en we krijgen koffie, ook mogen we gebruik maken van de toilet en douche, we krijgen rode wijn bij lunch (doen ze anders nooit…) en heerlijke verse ananas en pitaja. We brengen de dag en de nacht door op douane terrein. Krijgen zelfs embleem, we horen erbij!

Een maandag uit ons nieuwe leven:
Om 8.05 staan we bij de Braziliaanse grens, stempels hebben we binnen no time in ons paspoort, maar we hebben ook een Temporary Import Permit (TIP) nodig. Hiervoor moet je een formulier op internet invullen en printen. Wisten wij veel…
De Braziliaanse beambte loopt met ons over het terrein op zoek naar een computer waarop de internetsite werkt. Helaas geen succes, we moeten bij een internetshop vlakbij de brandweer zijn. Onderweg naar de brandweer worden we ingehaald door een andere douaneambtenaar. Hij zag blijkbaar aan ons gezicht dat we geen idee hadden en is achter ons aangereden om de weg te wijzen. We hebben nu al een goede indruk van de Braziliaanse bevolking. Gedurende het wachten totdat de site werkt, slaagt Vincent er snel in om zonder een woord Portugees te spreken een voltmeter te kopen, zodat we op een later moment kunnen onderzoeken waarom de huishoudaccu niet oplaadt. We hebben ook Real nodig. Het lukt om 1x 500 R te pinnen. Daarna geven de automaten geen geld meer. Iets na 11u steken we de grens over met een TIP in onze hand. Dan de tank volgooien, maar we kunnen bij de pomp niet met creditcard betalen. We tanken voor het geld wat we hebben en gaan op weg. Geen ander tankstation meer te bekennen, nauwelijks auto’s en geen stadjes te zien. Het is 600 km naar Macapa. We hopen dat we voor die tijd kunnen pinnen en tanken. We tanken altijd bij een halve tank, dus in geval van nood kunnen we sowieso nog ruim 200 km rijden. We glijden over het asfalt door een prachtig heuvelachtig groen landschap. Vrij onverwachts verdwijnt het asfalt. De ondergrond verandert in zand, gravel en kuilen. Met 4×4 aan hobbelen we meer dan 100 km geconcentreerd verder. De omgeving blijft prachtig. Na uren rijden vliegen we elkaar in de armen, het asfalt is weer terug! Tijdens het rijden concluderen we dat dit voor ons geen geschikte fietsvakantiebestemming is. Te lange afstanden. Nog geen 10 minuten later… een Fransman op de fiets…een uur later een Duitse Chileen op de fiets…zij liever dan wij, maar, respect!

Vanaf 15u begint de speurtocht naar een geschikte slaapplek. We rijden af en toe een zijweg in om te kijken of daar een goede rustige plek uit het zicht is. Bingo! We vinden een verlaten recreatieterrein aan een beek. Prachtig uitzicht. Er woont 1 man en die vindt het ok dat we hier blijven. Auto wordt zo gepositioneerd dat we snel weg kunnen rijden. Kuil graven en ons thuis voor vandaag is klaar.

De volgende dag rijden we vol goede moed richting Macapa. Daar staat A3 nu op het terrein van een leuke gastvrije Braziliaanse familie. We vermoeden dat het een voormalige camping is. We communiceren met Google Translate, LoeLoe installeert de app ook direct op haar telefoon. Er wordt begonnen met het schoonmaken van het zwembad. Als lunch wordt een tafel vol eten neergezet. We worden uitgelachen hoe weinig we eten en er wordt vol ongeloof gereageerd als we uitleggen wat we normaal in Nederland eten: een broodje kaas. De volgende dag is het zwembad schoon en weer gevuld, we genieten van de verkoeling.
We hebben contact met Willem en Willy van Twigatravelcars, ze helpen ons met het identificeren van ons oplaadprobleem. Een kleine reset zorgt dat de zonnepanelen weer goed werken. Door wat verder onderzoek en een beetje hulp van YouTube,
vermoeden we ook dat de dynamo niet genoeg spanning geeft om naast de startaccu ook de huishoudaccu te laden. Het lukt ons niet om dit uit te leggen aan plaatselijke monteur. We gaan het later nog wel een keer proberen. De zon vult momenteel zowel de huishoudaccu als de startaccu en we kunnen ook aan 220V staan, dus geen acuut probleem.