Van Macabe naar Parc Nacional da Chapada Diamantina

5 oktober 2018 – 18 oktober 2018

Route afgelopen periode

cumulatief gereden kilometers: 4736

Totaal dagen van huis: 39

Om ons eerste toeristische doel te bereiken, moeten we de Amazone oversteken. De oversteek maken we met een balsa. Een boot duwt twee plateau’s vol met vrachtwagens en A₃ voort. De dagen op de balsa met de vrachtwagenchauffeurs zijn een avontuur op zich. Terwijl zwaar bewapende bewakers ons tijdens de gevaarlijke stukken beschermen, bewonderen wij de prachtige sterrenhemel en doorstaan we een nachtelijke onweersbui. Verder relaxen we op het dek in de hangmat, leren we Spaanse woordjes, lezen een e-boek en als toetje spotten we een dolfijn. Kinderen leggen hun bootjes tegen de balsa aan en er vindt levendige ruilhandel plaats. Onze buurman, met veel te dikke blote buik, ruilt zijn voorraad fruit tegen garnalen. Hierdoor genieten wij even later van een overheerlijk maaltje verse garnalen.

De chauffeurs drinken er rum bij, maar die slaan we af. Het is pas 10u in de ochtend. Het zijn leuke gasten, die vrachtwagenchauffeurs. Ze blijven tegen je aan praten, ook al spreken we elkaars taal niet.

We gebruiken de tijd op de balsa om A₃ na te lopen. Alles is tip top in orde. Behalve natuurlijk het opladen van de huishoudaccu. Elektra is aan boord geen probleem. 1 van de matrozen regelt een extra aftakking van de verlichting en we hebben weer voldoende stroom voor de nacht. Ondertussen leren we de gebruiksaanwijzing van de zonnepanelen uit ons hoofd. We denken dat we het beginnen te begrijpen. Na 42 uur nemen we afscheid en A₃ gaat weer verder over de weg.

Ook het gedeelte van de route over de weg is de moeite waard. Het landschap is totaal anders. We rijden tussen prachtige heuvels over een zeer goede weg, maar het blijft opletten. Prachtig asfalt verandert zonder aankondiging in een “goudse kaas”. Langs de weg liggen prachtige Fazenda’s, kuddes paarden en koeien grazen op de uitgestrekte vlaktes. Maps.me werkt prima als TomTom, maar blijkt wel altijd de kortste route tussen A en B te kiezen en leidt ons over een uitdagend zandweggetje. We komen hier Policia tegen. Zij willen weten wat we op deze weg doen en waar we heen gaan. Met het bekende handen en voeten werk en vriendelijk lachen laten we onze papieren zien en leggen we uit dat de high jack op de voorbumper echt geen bazooka is. Onderweg merken we dat we in een armer gebied van Brazilië zijn aanbeland. Als we fruit & groente kopen worden we uitgebreid bedankt dat we ook dit deel van Brazilië bezoeken. Een geschikte slaapplek is de ene keer lastiger dan de andere keer. Vandaag vragen we of we bij een Pousada op het parkeerterrein mogen overnachten. Dit is natuurlijk geen probleem, als we maar eten in het restaurant. Het wordt een Carne del Sol. De ambulancemedewerkers die hun tijd volmaken bij de pousada hebben zin in praatje. Google translate wordt door hen geïnstalleerd. En zo krijgen we een heel levensverhaal te horen. Door het vele verkeer en mensen in de buurt van A₃ volgt een onrustige nacht. Als we de volgende morgen gebruik maken van het sanitair in een van de kamers, begrijpen we het rumoer van de nacht iets beter. Gezien de voorraad condooms en het soort kamer vragen we ons af wat voor een Pousada dit eigenlijk is en wat die pratende mannen in de nacht kwamen doen…?

Ons eerste doel is bereikt! National Park Lencoise Maranhenses. Het begint met een tegenvaller. Alleen auto’s met een vergunning mogen het park in. A₃zal de duinen dus niet zelf beklimmen. Dan maar een tour in een open 4×4 met andere (Braziliaanse) toeristen. Brazilianen houden van praten en ze beginnen gelijk. Ze spreken zowaar best aardig Engels. In ieder geval vele malen beter dan dat wij Portugees spreken. We rijden een uur door het stadje om mensen op te halen en stoppen bij iedere dranktent om een nieuw koud biertje te kopen voor onze medetoeristen. We steken met een minibalsa een watertje over en vervolgens hotsen en klotsen we geruime tijd vol gas over een smal zandweggetje. Alsof je op Bertus de stier zit.

We beginnen ons zorgen te maken. Al een uur onderweg en nergens een zandduin te zien. Het is vooral groen struikgewas. Hier hadden we meer van verwacht. Als we de moed hebben opgegeven stoppen we en gaan we te voet verder. 100 meter stijl naar boven klimmen in mul zand. Het is afzien. Gelukkig hangt er een touw om ons steun te geven. Boven aangekomen schieten woorden en foto’s tekort om te beschrijven wat we ervaren. Zandduinen zover we kunnen kijken. Het lijkt oneindigheid door te gaan. Het is zo prachtig! We zwemmen in een van de lagunes. Het water is helder en zoet. Het is de tocht meer dan waard!!

Na getuige te zijn van de zonsondergang hobbelen we in het donker de lange rit weer terug. Onze medetoeristen proberen al rijdend vruchten van de bomen te plukken. Deze vrucht groeit op onze camping ook volop. Het is uitkijken dat je er niet 1 op je hoofd krijgt. Later komen we erachter dat dit Caju vruchten zijn. Hier groeien de cashewnoten uit. Het verklaart ook waarom er zoveel mannetjes langs de weg cashewnoten verkopen.

Na de duinen volgen we de kust. We hebben prachtig uitzicht, links de zandduinen en rechts de begroeide duinen. De weg wordt nog aangelegd, we rijden over alle stadia waarin een weg zich kan bevinden. We gaan over zandweggetjes en in z’n achteruit weer terug als het eind van zo’n weggetje is afgesloten. Het klimaat is aangenamer geworden. Veel wind en je begint niet bij elke beweging te zweten. De fazenda’s zijn verdwenen. Veel stukken zijn dor en droog, maar ook zien we prachtige rotspartijen en cactussen. Overlanders zien we niet meer, maar wel weer een vakantiefietser. Dit keer een Braziliaan. Natuurlijk gaan we op de foto en delen we onze routes. We stappen weer in en scheuren met gemiddeld 60 km/uur naar ons volgende doel. Op de route langs de kust belanden we van het ene paradijsje in het ander. We genieten onder genot van een Skol van kitesurfers bij zonsondergang. We zonnen, eten heerlijke garnalen op een strandje aan de rivier en springen in de hoge golven van de Atlantische oceaan. We rijden van de ene mooie camping aan het strand naar de volgende nog mooiere camping, waar onze buren schelpen opduiken voor een heerlijk avondmaal. En de zonnepanelen doen al dagen lang zeer goed werk. Het is hier heerlijk!

Met een fijne strandwandeling nemen we afscheid van de kust, want ons volgende doel ligt landinwaarts.