Van Parque Nacional de Chapade Diamantina naar Blumenau

19 oktober 2018 – 1 november 2018

Route afgelopen periode:

Cumulatief gereden kilometers: 8058

Totaal dagen van huis: 53

Met “It’s a kind op magic”op de achtergrond rijden we tussen heuvels met suikerriet naar het Parque Nacional de Chapada Diamantina. We genieten extra lang van het uitzicht als we achter een tergend langzaam naar boven kruipende “long vehicle” rijden . Uiteindelijk slapen we op een verlaten camping met indrukwekkende junglegeluiden. In de vroege ochtend varen we in een kano door de “wetlands”. Volledige rust om ons heen. Een poging om ons maal voor de avond bij elkaar te vissen, resulteert in wat waterplanten aan de haak. Besloten wordt om die terug te gooien en gewoon maar weer boodschappen te doen. Het is onze eerste aanraking met het nationaal park. Het voelt zo goed! We hebben een camping gekozen van ex-overlanders in Mucugê. De camping en het nationaal park zijn beide leuk, maar we worden verliefd op het stadje. Oude kleurige huisjes staan langs hobbelige straatjes en er zijn volop leuke terrasjes en restaurants. We struinen over de grote markt waar we heerlijke groente en fruit inslaan. Als afsluiter hebben we een topavond bij restaurant L’enrice. Op het moment dat we daar binnenstappen komt de eigenaresse overenthousiast naar ons toe, om binnen 2 sec wanhopig met haar handen in de lucht zich om te draaien en weer naar binnen te gaan. Ze dacht Italiaans met ons te kunnen spreken, de teleurstelling is groot dat wij alleen Engels en Nederlands spreken. Ze herstelt snel van de shock en komt terug met een woordenboek en spiekbriefje om het menu in het Engels te vertalen. We genieten van een heerlijk Italiaanse anti pasti gevolgd door een heerlijke pizza en tafelen lang na met Lilian. Ze spreekt best wel Engels en met een combi van Engels, Italiaans, Portugees en Spaans hebben we een hele gezellige avond. Haar man, een echte Italiaanse pizzabakker wordt er ook bijgehaald en we krijgen diverse tips over Brazilië. Met een knuffel nemen we afscheid.

na

Wandelen in het nationaal park is een avontuur op zich. We kiezen een ‘moderate track’ die vanuit de camping start en naar een waterval gaat. Via de app Wikiloc kan de route gevolgd worden. We zijn verbaast hoe snel we in the “middle of nowhere” zijn. Geen mens meer te zien, ritselende geluiden door de wind, een grote hagedis die snel oversteekt en een prachtig uitzicht. We lopen over rotsig terrein. Wikiloc laat ons een spannende oversteek maken over grote keien en we klauteren weer verder. Na ons drie kwartier verheugd te hebben op een waterval voor ons alleen, horen we geluid dat niet misstaat op een gemiddeld schoolplein. Van bovenaf zien we ze: tientallen middelbare scholieren. Luid lachend en spetterend met water. Daar gaat de rust, maar wel een prachtige plek. Wat we ook zien is een mega steile afdaling via grote rotsen om het water te bereiken. We zijn hier niet voor niets en gaan ervoor. Hoe we straks weer terug moeten is een zorg voor later. Na de warme wandeling en spannende afdaling is het heerlijk zwemmen in het koude water. De lucht wordt grijzer en aangezien we niet weten hoe we terug moeten, besluiten we niet heel lang op deze plek te blijven. We proberen een andere klim naar boven, maar die weg loopt nergens heen. Dan maar de studenten volgen die hier duidelijk niet via onze route zijn beland. Als we deze veel makkelijkere weg naar boven zijn gegaan zien we heeeel in de verte de touringcars staan. Dit is zeker een paar kilometers de verkeerde kant op lopen en we hebben geen idee hoe we vandaar bij de camping moeten komen. We gaan terug en besluiten dezelfde ‘stijle weg’  te nemen als die we afgedaald zijn. Ondertussen is de waterval verlaten. Heel indrukwekkend om met z’n tweeën op zo’n plek te zijn. Ook spannend omdat we niet weten of we weer omhoog kunnen. We beginnen de klim, het is teamwork. Vincent gaat eerst en trekt Annelies omhoog bij de rotsen die te hoog zijn. Het valt eigenlijk best mee, we zijn vrij snel boven. Daar proberen we de drone uit, maar de lucht betrekt nu snel en in rap tempo beginnen we de terugweg. Vincent ontpopt zich tot een echte padvinder. Bij dit mosje moeten we rechtsaf, bij de wankele rots omhoog, “nee, niet hier oversteken want er hangt geen rood lint”. We maken de lastige oversteek over de rotsen op de juiste plek en dan begint het met regenen. Is niet erg, we weten dat er geen lastige stukken meer komen, dus we lopen gestaag verder. Oeps, de vlakke stenen ondergrond verandert in een soort ijsbaan. Tempo iets minderen. We komen veilig op onze camping aan, doen onze schoenen uit en de onweer start. Goede timing! Voor het eerst sinds 10 september genieten we van een WARME douche.

Na vier heerlijke dagen gaan we verder, op naar Rio de Janeiro! We denken dat we in 4 etappes op een camping in de buurt van Rio zullen zijn. De eerste etappe gaat het om kilometers maken, als bonus hebben we prachtige afwisselende omgeving. Een groot stuk gaat over een onverharde weg, ook slingeren we door een mooie groene vallei. We hebben onze route echter niet goed voorbereid en ons doel blijkt te uitdagend. Uitkomst hiervan is dat we moeten overnachten op een benzinestation. We zijn ongelooflijk verbaasd hoeveel vrachtwagens er al staan en hoeveel er nog bijkomen. Het is continu komen en gaan van vrachtwagens en uiteindelijk staat A₃ helemaal ingebouwd. Het sanitair is vreselijk. Gangetjes waardoor je niet veilig voelt en alle deuren zijn kapot. De eerste vrachtwagens vertrekken alweer voor half 5, maar wij staan dan nog helemaal ingebouwd. Tot die tijd hebben we wel heerlijk geslapen. Douchen slaan we voor deze keer over en we rijden om 5:15 weg. Hierdoor lunchen we  al om half 1 op een zonnige mooie camping gevolgd door een strandwandeling en genieten van een terrasje.

periodieke check

er moet ook gewassen worden

mooie slager in supermercado, heerlijk kippetje gescoord.

mega stukken vlees

Onze buurman heeft heel z’n werkende leven voor een Zwitsers verzekeringsbedrijf gewerkt en spreekt meerdere talen vloeiend. We nodigen hem uit om ‘s-avonds een biertje mee te drinken. Wanneer we vertellen dat we onderweg naar Rio zijn, vraagt hij of we ingebouwde mitrailleurs in A₃hebben? Als hij hoort van het plan om een camping naast Rio te nemen, bindt hij wat in, maar het blijft een feit dat niets aan Rio leuk is. We willen toch een foto van Cristo Redentor en de Copa Cabana, dus we houden ons aan het plan. De volgende dagen gaan als een trein. Donderdag begin van de middag zijn we op een punt dat we over 150 km bij Rio kunnen zijn of 20 km naar de camping kunnen rijden die we hebben uitgezocht. We hebben geleerd, bestuderen de kaart en zien dat 150 km voornamelijk door steden is. Dat zal niet snel gaan, dus we kiezen voor de 20 km naar de camping. We rijden de bergen in, prachtig uitzicht en de laatste 10 km onverhard. De 4×4 moet weer aan het werk. Op de camping wordt de hengel klaargemaakt zodat we Tilapia kunnen eten. Volgens camping-eigenaar kunnen we niet in het leuke riviertje vissen, maar wel heel goed in de vijver. Aas is nog even een ding. Het brood was zo lekker dat we het allemaal zelf opgegeten hebben, maar Tilapia blijken ook van kaas te houden. Ze zijn verder erg handig in het aas te eten zonder hun lip in de scherpe haak te steken. 3x is het wel raak, maar de vangst is te klein voor de pan. We eten dus heerlijke vegetarische pasta.

Vrijdag vangen we de laatste etappe naar Rio aan. Eerst weer de bergen uit en al snel komen we in de steden. Druk, chaos, lelijk. We passeren de haven van Rio waar Olympische spelen zijn geweest. Vies. Er is niets aantrekkelijks te vinden in deze omgeving rond Rio. Motoren vliegen aan alle kanten tussen de langzaam rijdende of stilstaande auto’s door. Bussen maken gebruik van het recht van de sterkste, maar dat kunnen wij ook. Gezien de omstandigheden komen we er goed doorheen. We hebben uren over dit stuk gedaan en zijn blij dat we dit stuk niet donderdagmiddag hebben gedaan. gelukkig wordt het in de buurt van de camping weer vriendelijker. Dan zijn we er. We staan voor een dicht hek, waarachter iemand de tuin bijhoudt. Het hek blijft dicht, zover we het begrijpen is het geen camping en zijn we ook niet welkom. Dit is de eerste keer in alle weken in Brazilië dat we ons niet welkom voelen. We kijken elkaar aan, eigenlijk zijn de foto’s van Jezus niet zo belangrijk en het is ook helemaal geen weer om naar de Copa Cabana te gaan. We willen zo snel mogelijk weer weg uit dit deel van Brazilië. Snel is een relatief begrip en we sluiten aan in de files. Meerdere zwaar bewapende militairen controleren van alles en nog wat. We finishen uiteindelijk in een nationaal park, veel groen, prachtig uitzicht en het ligt naast een toeristisch stadje waar we zelf gebrouwen pils drinken en Goudse kaas scoren. We blijven hier een extra dagje, dit is meer ons ding!

Rio is dus doorgestreept van onze bucketlist, maar we hebben een waardige vervanger: Holambra. Het is zondagochtend als we hier aankomen en het stadje is vol met toeristen die de molen bezoeken, foto’s van A₃ maken en genieten van de terrasjes. Wij ontmoeten Guus, de Nederlandse ‘molenaar’. Het is een mooi verhaal hoe hij 40 jaar geleden in Holambra terecht is gekomen. Hij zocht het avontuur in Canada, zijn broer kwam daar op bezoek en binnen een uur hadden ze het plan opgevat naar Brazilië te gaan. ze kopen een VW busje en zijn van Canada richting het zuiden gereden. Om voldoende geld te hebben voor de reis doen ze onderweg seizoenswerk. Uiteindelijk is hij 40 jaar geleden in Holambra beland en is hij niet meer weggegaan. Guus regelt dat we de volgende dag het verhaal van Jan te horen krijgen. Jan Derkse is op z’n 7e met z’n ouders naar Holambra geëmigreerd. Hij vertelt ons veel over het ontstaan van de Nederlandse kolonie. Net na WOII zijn een pastoor en wat nonnen als kwartiermakers vooruit gestuurd. Hierna volgden hele families. Integratie was er in die tijd niet bij. Het was niet nodig, vond men. Heel de gemeenschap was Nederlands. De eerste generatie spreekt ook nagenoeg geen Portugees. Mooie en interessante verhalen. Het is een prettig stadje om te zijn. Er wordt ons meermalen een plek aangeboden waar we mogen overnachten met de camper. Toevallig is het ook tijd voor onze kleine beurt. We gaan naar de Shell om onze olie te verversen. De vraag of ze ook olie hebben voor onze achter-differentieel is te lastig, maar geen probleem, dan halen ze er even iemand bij die Nederlands spreekt. We krijgen het advies om naar de garage om de hoek te gaan en daar dan ook de motorolie te verversen. De Shell medewerker brengt ons daar en legt uit wat we willen. Ook daar wordt er al snel een Nederlands sprekende persoon bijgehaald.

Het is heel raar voor ons om door het dorpje in Brazilië te lopen en zoveel ‘Nederlanders’ te zien.

Onderweg naar onze volgende bestemming, de stad Blumenau, overnachten we in Curitiba. Op de camping ontmoeten we Paulo en zijn vader. Zulke aardige mensen! We worden uitgenodigd om hun bus te bekijken, krijgen koffie, tip over een mooie kustweg en we mogen altijd bellen of appen als we iets nodig hebben. We krijgen ook nog een kado: een nieuwe thermosfles met verse koffie. In Blumenau drinken we heerlijk bier en constateren dat er inderdaad een grote Duitse invloed is. De Duitsers zijn hier al sinds 1848 en we zien nog steeds heel veel “echte Duitsers”. Na het bier is ons volgende doel: wijn!