On top of the world

Route 9 mei tot 22 Mei 2019

Van Puno naar Quitilipi

Cumulatief gereden kilometers: 38.437

Totaal dagen van huis: 255

Freezing cold! IJs aan het plafond en een bevroren dekbed door onze ademhaling. “No way” dat we vanavond op 5000 meter gaan slapen, nu het hier op 4300 meter al zo koud is. Over een maand is het op deze plek ‘s-nachts minus 15 tot 20 graden. Geen idee hoeveel graden onder 0 het nu is, maar het is letterlijk ijskoud. A₃ heeft gelukkig een stuk minder last van de kou en de hoogte. Zij doet het fantastisch. We lopen naar Laguna Cañapa waar we vlakbij op een plekje uit de wind kamperen. Het meer ontdooit. Een flamingo kan al vissen naar ontbijt, de andere flamingo’s komen langzaam uit het ijs los terwijl we staan te kijken. Zelf ontbijten we wel over een paar uur als de zon haar werk heeft gedaan. We staan aan het begin van de beruchte Laguna route, high clearance is een vereiste en 4×4 maakt het rijden leuk!

Tussen de rotsen klimmen we naar boven en dan rijden we onze eigen Dakar door het woestijnzand. De lucht is strakblauw en de bergen en zand verschijnen in alle kleuren voor ons. Genieten geblazen! Zoals te verwachten passeren we diverse meren, waar we de flamingo’s en de weerspiegeling van de bergen in het water bewonderen. Het leukste na zoveel dagen asfalt is toch wel off-road tussen de bergen rijden en genieten van het waanzinnige uitzicht. Een groep kwartels sprint voor ons weg. Heel wat anders dan de vos bij ‘Arbol de Piedra’. Rustig loopt hij rond en zoekt een lekker beschut plaatsje voor een middagtukje. De vos hoopt waarschijnlijk dat we hem wat eten geven, maar daar beginnen we niet aan.Boink! Oh.. dat klinkt niet goed. De ‘weg’ naar de geisers is vol met kuilen en flinke stenen. Het geluid geeft aan dat we toch net niet hoog genoeg zijn, maar de beschermplaat onder de auto doet z’n werk. Geen schade door de rots. Als we uitstappen om te lunchen stappen we direct weer in. De wind snijdt in ons gezicht. De combinatie van 5000 meter hoogte en de wind maakt het ijskoud! Dwars door de stoom van de geisers rijden we verder, de wind wordt niet minder. Wat zien we daar? Een held… trappend over het zand, grind en rotsen, tegen de wind in en berg op… een Fransman die ongemotoriseerd de wereld rondreist. De oceanen bedwingt hij zeilend. Bewondering en respect van onze kant, wij bevriezen al tijdens dit kletspraatje in de wind en stappen snel de behaaglijke auto in, nadat we natuurlijk zijn proviandvoorraad hebben aangevuld. A₃ steekt niet veel later met gemak tussen Laguna Blanca en Laguna Verde het water door en zo arriveren we ruim op tijd bij de eerste fase van de grensovergang Bolivia-Chili. Tegen betaling van 20Bs waar we natuurlijk geen bonnetje van krijgen, worden we het land uitgestempeld. Een paar kilometer verder is de aduana van Chili. We rijden naar een potdicht gebouw. Het is vrijdagmiddag half 5, dat zal toch niet? We bevinden ons nog steeds boven de 4500 meter en het waait ook nog steeds hard. Dit gebied is ook nog eens berucht als drugssmokkel route, dus hier een nachtje kamperen lijkt ons niets. Na een rondje lopen en wat kloppen gaat het rolluik open. De beambten zaten gewoon lekker windvrij binnen. Formaliteiten worden geregeld en zoals we bij Chili gewend zijn, wordt de auto gecontroleerd op etenswaar. De beambte is een oude charmeur, dus samen met Annelies inspecteert hij de auto. Onze walnoten die we vergeten zijn te verstoppen mogen we houden. De koelkast ziet hij niet. Eén avocado wordt door de andere beambte in het rijgedeelte gevonden. Die zijn we kwijt, maar kaas, druiven, groente en bacon zijn gered! Als we onze banden weer willen oppompen, merken we dat we de lagunaroute toch niet ongeschonden doorstaan hebben. De compressor werkt niet meer. Er is een zekering kapot getril en deze maat hebben we net niet extra bij ons. Op iets te zachte banden rijden we verder. Deze route rijden was top, voor ons de leukste dag in Bolivia. Maar op hele goede tweede plek staat natuurlijk het weerzien met onze Tsjechische vriend: Jan. We hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten in Cochabamba, waar de kip op de BBQ ging en de voorraad bier soldaat werd gemaakt. De volgende dag hebben we met z’n drieën geluncht in een heerlijk restaurant. De mensen die hier aan het eten zijn, verschillen enorm van de bevolking die we onderweg hebben gezien. In de bergen van Bolivia staan groepjes huizen zonder voorzieningen en onafgebouwde gebouwen van oranje bakstenen. Vrouwen met lange vlechten lopen er in traditionele kleding rond. Aan de gezichten is het zware leven af te lezen. Heel wat anders dan de vrouwen in het restaurant. Tot in de puntjes verzorgd met modieuze kleding, make up, sieraden en in model geföhnd kapsel genieten ze met hun familie van een heerlijke zondaglunch. In La Paz hebben we dezelfde grote tegenstellingen gezien. Wanneer we vertrekken uit Cochabamba worden we gewaarschuwd dat er wegblokkades zijn, omdat er wordt geprotesteerd tegen de lokale overheid. De bevolking wil asfaltwegen in hun wijk. Eigenwijs zoals we zijn, gaan we op pad. We besluiten andere auto’s achterna te rijden, maar nadat we een paar keer gekeerd te hebben, geven we het op.

We besluiten om terug te gaan naar onze camping en een dag later te vertrekken. Net als in Peru zien we ook in Bolivia veel zwerfvuil. Maar hier zijn ze goed op weg. Dit is namelijk het eerste land in Zuid-Amerika waar iedereen (net als wij) z’n boodschappentas zelf meeneemt en je niet overal plastic tasjes krijgt. We hebben een week in Bolivia doorgebracht. Door wat we in die week gezien hebben, lijkt voor ons heel het land uit bergen te bestaan. Prachtig om te rijden, we hebben genoten van de weg rondom het Titicacameer en nog mooier vonden we de route tussen Sucre en Uyuni. Maar als je er rijdt voelt het ook zo logisch dat Bolivia geen rijk land is. Hoe onhandig zijn al die bergen? Waarmee kan je als land je geld verdienen? En dan is de bekendste attractie van Bolivia, de grootste zoutvlakte van Zuid-Amerika, ook nog gratis te bezoeken. Dit hebben we natuurlijk gedaan, maar niet zonder goede voorbereiding om A₃ tegen het zout te beschermen.Na het invetten gaan we de het zout op. Het lijkt alsof we een grote sneeuwvlakte op rijden. Het contrast tussen het witte zout en de strakblauwe lucht is super. Balend dat de drone het begeven heeft, maken we een hoop selfies om toch een goede indruk van de vlakte te geven.

In Chili verblijven we twee dagen in San Pedro de Atacama. De laatste keer dat we hier waren hoorde het hoogseizoen te zijn, maar door een grote modderstroom waren er maar weinig toeristen. Dit is nu heel anders, ook al is het winter. Het is gezellig druk. Als we bijgekomen zijn van de kou van de lagunaroute, vervolgen we onze weg in Argentinië. De paso de Jama is vanaf deze kant ook wonderbaarlijk mooi. We passeren Salinas Grandes. Het lijkt dat de mensen ijspret hebben, maar het is zoutpret. De weg die we richting het oosten nemen, bezorgt ons een heel ander soort ‘pret’. Bijna 50 kilometer slalommen we langs enorme putholls. De linker-, de rechterweghelft en beide bermen worden afwisselend benut om de mega gaten te ontwijken. Nog een paar dagen en dan zijn we in de wetlands van Argentinië. Vast heel wat anders dan het berglandschap en de woestijn waar we de laatste dagen van genoten hebben.