“Do you want to see a lion?”

Route 11 oktober tot en met 22 oktober 2019 

Van Ladismith tot Port Elizabeth

Cumulatief gereden kilometers in

Afrika:      2.322

Zuid-Amerika: 47.660

Totaal dagen van huis: 408

Langs de bergen slingeren we over route 62. Wanneer we afslaan richting kust passeren we struisvogelfarms. Terwijl we wachten totdat een schildpad tergend langzaam de weg oversteekt, pakken grijzen wolken zich samen boven de Robinsonpass waar wij ons nu bevinden. Heel anders dan de zonnige camping waar we vandaan komen. Daar hebben we afscheid genomen van Norbert en Ingrid. Een leuk Oostenrijks echtpaar van 80⁺ die onlangs hun Defender met daktent ingeruild hebben voor een camper. Ze wonen al 53 jaar in Zuid-Afrika en reizen ondanks hun respectabele leeftijd regelmatig rond. Zij staan al twee weken op deze fantastische plek naast de wijngaard. Helaas was de camping met 4 plekken al volgeboekt voor het weekend, dus wij konden niet blijven. In Zuid-Afrika moet er meer gepland worden dan ons lief is, maar het is niet anders. Voor de camping in het Addo Elephant National Park hebben we nog net één nachtje kunnen boeken. Deze camping blijkt vol met Afrikaanse pensionado’s te staan. Ze hebben hun hele hebben en houden, inclusief satellietschotels meegenomen en uitgestald. Die blijven nog wel even. Met A₃ rijden we vol verwachting het park in, zouden we ‘the big 5’ spotten? Het duurt niet lang of we zien een buffel rustig met z’n maatjes grazen. Als we de bocht nemen, zien we dat ze vergezeld worden door een olifant. Deze joekels kunnen we vast afvinken. De grappige stokstaartjes horen dan wel niet bij de big 5 maar zijn zeer vermakelijk om naar te kijken. Voor A₃ is het park geen uitdaging, de onverharde wegen zijn goed en een deel is zelfs geasfalteerd. Op de open stukken zien we zebra’s en red hartebeesten, af en toe kudu’s en we spotten steeds meer olifanten.

Het is voorjaar en we kijken toe hoe het jong van een red hartebeest z’n neus hardhandig tegen z’n moeders borst stompt om te drinken. Ook zien we een zebraatje wankel op z’n pootjes staan. Bambi is er niets bij, verder observeren we twee jonge buffels die zich duidelijk vervelen als hun ouders aan het drinken zijn uit de poel. Zij houden het liever bij moedermelk.

We rijden verder, aan beide kanten van de weg zijn hoge bosjes. Ho, stop!!! Een grote grijze poot verschijnt uit het dichte struikgewas. Direct gevolgd door de rest van de olifant. En deze is niet alleen. Overal zien we opeens olifanten in verschillende maten die zich tegoed doen aan de struiken. Addo Elephant NP doet zijn naam eer aan.

We speuren tussen de bosjes op zoek naar een leeuw of andere katachtige. Als we stoppen voor twee schildpadden zien we een heel raar beest. Helaas vliegt een busje ons voorbij, waardoor het Gremlin-achtige beest snel weer in z’n kuil gaat liggen. We bladeren ons zoogdierenboek van Afrika door en denken dat we een aardwolf gezien hebben. Het beest lijkt niet meer van plan om op te staan, dus we vervolgen onze weg. Een man die ons tegemoet komt rijden roept: “Do you want to see a lion?” Natuurlijk, dus we nemen de kortste weg naar de plek die hij noemt. Waarschijnlijk heeft hij het tegen alle bezoekers gezegd. Er staan enorm veel auto’s, maar geen leeuw te zien. Als we hem ‘s-avonds weer tegenkomen, laat hij ons zijn prachtige foto’s van het mannetje zien wat langs zijn auto loopt. Morgen weer een dag om op zoek te gaan. Kuddes zebra’s begeven zich heel voorzichtig, stapje voor stapje naar de drinkplaats. De stoere knobbelzwijnen rennen in 1x naar de poel om hun dorst te lessen. Olifanten gooien het water met hun slurf in hun mond, terwijl de zwijnen in de modder spelen. Maar helaas, weer geen leeuw gespot.

Tijdens de lunch vertellen we een Indiase familie waar de leeuw gister gespot is en welke gebieden het leukst zijn. Als we zelf na de lunch het park weer inrijden horen we dat er die ochtend een ‘lion-kill’ is geweest. Hebben we gemist! We rijden naar de plek toe maar kunnen geen sporen van het bloedbad terugvinden. Op de picknickplaats lopen we de Indiase familie weer tegen het lijf. Ze bedanken ons, want de leeuw was op de plek waar wij gezegd hadden. Om gek van te worden!! Eind van de dag rijden we nog een keer naar de bewuste plek. Honderden olifanten lopen er rond. Het is een waanzinnig gezicht. Er staan ook enorm veel auto’s en het lijkt wel of we een vrouwtjes leeuw zien zitten. Als we dichterbij komen, zien we weliswaar heel ver weg, dan toch eindelijk een mannetje en vrouwtjesleeuw. Ze zijn niet bang voor de olifanten en de olifanten zijn niet bang voor hen.

Enkele dagen na Addo ontmoeten we aan het strand in Cannon Rock een stel dat naast ons op de camping in Addo stond. En jawel hoor, zij hebben de lion kill gezien. Ze volgden de leeuw over een ‘verboden toegang’ weg waar de kill plaatsvond. Dat verklaart waarom we niets van het slagveld gezien hebben. Op dezelfde camping staan ook gezellige Franse overlanders. Na 10 maanden Afrika gaan ze verschepen naar Zuid-Amerika. Helaas moeten ze de volgende dag weer weg om de verscheping te regelen. Wij blijven nog een nachtje. Dan zijn we ook klaar voor vertrek, alleen nog water en ruitenvloeistof bijvullen. De motorkap gaat open en zien we dat de stuurbekrachtigingsvloeistof ruim onder het minimum is. Mmmmm…1,5 week geleden was het nog het juiste level en we controleren het vaak, nooit eerder hebben we zo’n daling gezien. We zien geen lekkage, maar de vloeistof verdwijnt niet zomaar. Gelukkig kunnen we in Zuid-Afrika heel makkelijk communiceren. We krijgen van de receptie het telefoonnummer van een betrouwbare garage 18 kilometer verderop. De diagnose is snel gesteld. Nu we weten waar we moeten kijken is de lekkage van het stuurhuis ook goed te zien. We besluiten dat we het willen laten maken nu we nog in Zuid-Afrika zijn. We kunnen er geen nieuwe inzetten want onderdelen voor left hand drivers zijn niet makkelijk te krijgen. Maandagochtend kunnen we ons bij een andere betrouwbare garage in Port Elizabeth (PE) melden. Wij vermaken ons tot die tijd in het minidorpje Cannon Rock. Het bestaat uit twee straten met grote huizen. Ze lijken bijna allemaal onbewoond. Het is een typisch wit dorp in Zuid-Afrika. We lopen door de dichtbegroeide duinen over de ‘Cannon rock trail’, beklimmen de zandduinen en lopen terug over het strand. Het is eb aan het worden en we bewonderen de schelpen, het inktvisbot en de stukken koraal die zijn aangespoeld. We hebben vandaag bijna 15km in de benen zitten en de rest van het weekend genieten we in de zon van een boek. We lunchen bij het enige restaurant van het dorp, Roes. De springboks rugbyen tegen Japan en het hele dorpje, ongeveer 15 man, heeft zich hier verzameld om de kwartfinale van het rugby worldcup te zien. Vroeg vertrekken we naar PE, we zeggen de nachtwaker gedag en rijden naar de garage. Het stuurhuis blijkt ernstiger beschadigd dan gedacht. Er is op de één of andere manier water ingekomen, wat roest heeft veroorzaakt en door de roest is er lekkage. De pijp moet door een gespecialiseerd bedrijf in een nikkelbad gelegd worden. Voor ons is het duimen draaien tot we weer verder kunnen. Terwijl we duimen aan het draaien zijn, krijgen we een zeer teleurstellend bericht. De directeur van het ziekenhuis in Haydom, Tanzania laat weten dat we toch niet in zijn ziekenhuis kunnen komen werken. We zouden er allebei 1 februari aan de slag gaan. We weten… dit hoort ook bij Afrika, maar we zijn er wel een beetje ziek van. Gelukkig vinden we de beste espressotent van het zuidelijk halfrond, deze wordt gerund door een Italiaan. Zo kunnen we op onze manier het verdriet verdrinken en zijn we weer nieuwe plannen aan het smeden.